6. Wielka gra (część pierwsza)

Nadszedł upragniony koniec lekcji, zwłaszcza dla uczniów, którzy ze zniecierpliwieniem odliczali ostatnie sekundy zajęć z obrony przed czarną magią. Niektórzy poszturchiwali swoich przysypiających kolegów z ławek, by i oni jak najszybciej mogli wstać, przyłączyć się do chórku głosów wypowiadających przesycone pozorną uprzejmością „Do widzenia, profesor Umbridge” i z o wiele większym entuzjazmem uciec jak najdalej od pani Wielkiej Inkwizytor.

Tylko jedna osoba nie rzuciła się w kierunku drzwi, a był nią Draco Malfoy. Profesor gestem przywołała go do siebie. Chłopak z niechęcią stwierdził, że kobieta, zamiast porozmawiać z nim w klasie, prowadzi go do swojego różowego, okoconego gabinetu.

Gdy tylko weszli do środka, puszyste kotki z talerzyków rozpoczęły swój piszcząco-miaukliwy repertuar.

– Usiądź, proszę.

Posłusznie zajął miejsce naprzeciwko nauczycielki. Umbridge z kolei usiadła na swoim mahoniowym krześle, powoli nalała sobie herbaty do filiżanki i zanim jeszcze zaczęła mówić, zjadła okrągłe, lukrowane ciastko, dokładnie przeżuwając każdy z niezliczonej ilości małych kąsków. Draco przez cały ten czas walczył z ogromną pokusą rzucenia zaklęcia uciszającego na malowane kotki.

– Och, wyglądasz na zdenerwowanego – stwierdziła Dolores. – Spokojnie, mamy dużo czasu. Wysłałam notkę do profesora Flitwicka, że możesz się nieco spóźnić na zajęcia.

W rzeczywistości Dracona wcale nie obchodził fakt, że nie dotrze na czas na lekcję zaklęć, mimo to mruknął pod nosem coś na kształt podziękowania.

Umbridge połknęła ostatni kawałek ciasteczka i wytarła dłonie w serwetkę.

– Przemyślałam sobie naszą ostatnią rozmowę i doszłam do wniosku, że jako Wielki Inkwizytor Hogwartu muszę podjąć stosowne działania. Niestety, w tej szkole należy zmienić jeszcze bardzo wiele, więc postanowiłam mocniej zaangażować w misję przywrócenia porządku w Hogwarcie uczniów, którzy wykażą chęć wspierania działań Ministerstwa Magii. Możesz być z siebie dumny, Draco, bo przyczyniłeś się do podjęcia takiej decyzji i wierzę, że jako pierwszy zgłosisz się na przesłuchanie.

– Przesłuchanie? – upewnił się Malfoy.

Profesor Umbridge uśmiechnęła się szeroko, jak to miałą w zwyczaju.

– Do Brygady Inkwizycyjnej – odparła. – Prosiłabym, byś wraz z panną Parkinson zaprosił również inne osoby, które uważasz za godne zaufania. Czekam w następny poniedziałek o osiemnastej, tu w gabinecie. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz.

Draco również się uśmiechnął, ale nie nazbyt mocno. W środku jednak odczuwał wielką radość i satysfakcję – na taką wiadomość właśnie czekał.

– Oczywiście, pani profesor – odrzekł dumnie.

Jego plan jak dotąd przebiegał nadzwyczaj dobrze. Choć małe kotki wciąż działały mu na nerwy, poza tym dostrzegał same zalety wynikające z obecności w szkole Wielkiego Inkwizytora. Nie dość, że pięć minut dyrektora Dumbledore'a i jego zwolenników nieuchronnie zmierzało ku końcowi, to jeszcze on odnalazł szansę na dokonanie swojej małej zemsty.

Dolores Umbridge zaproponowała mu jeszcze mały poczęstunek, lecz tym razem grzecznie odmówił – nie wziął ani ciastka, ani żadnego z czerwonych jabłek. Za to, gdy tylko spojrzał na tacę z owocami, przypomniał sobie o swoim zielonym jabłku i jego niecodziennym aromacie, na wspomnienie którego poczuł się jeszcze lepiej.

Miał wrażenie, że los stał się w ostatnim czasie dla niego bardzo łaskawy, jakby chciał mu odpłacić za nieprzyjemności związane z wydaniem w „Żonglerze” wywiadu z Potterem i wyjściem na jaw kilku faktów na temat jego rodziny.

W tamtej chwili jednak liczył tylko na to, że jego dobra passa potrwa jeszcze przynajmniej do sobotniego meczu z Krukonami, którego w żadnym wypadku nie zamierzał przegrać.

~

Salon Ślizgonów powoli pustoszał. Kolejni uczniowie ubrani w kolorowe szaliki, nieraz niosący zwinięte transparenty i przeróżne strzelające lub świecące gadżety, wychodzili na zewnątrz. Nawet dziewczynki z pierwszych klas, w większości przypominające swym zachowaniem małe księżniczki, których celem życia jest chodzenie na bankiety i strojenie się, były podekscytowane i wstały z samego rana, by pomalować sobie twarze na srebrno-zielono. Kiedy tak pokazały się w pokoju wspólnym, starsze Ślizgonki pochwaliły efekt ich pracy, choć pewnie ich rówieśniczki z innych domów stwierdziłyby, że małe wyglądają jak skrzyżowanie wytarzane w śniegu gnomy chore na smoczą ospę.

Gdy przez salon przechodził Draco Malfoy oraz pozostali członkowie drużyny, nie obyło się bez oklasków, uśmiechów dziewcząt, uścisków dłoni i zapewnień, że za kilka godzin zapewnią Slytherinowi pewne zwycięstwo w Pucharze Domów. Co prawda nie był to ostatni mecz sezonu, lecz jego wynik mógł przesądzić o tym, który z domów zdobędzie w tym roku mistrzostwo.

Niektórzy jednak, wychodząc z założenia, że dosyć emocji zapewni im rozrywka, woleli dla odmiany spędzić poranek spokojnie. Nastrajała do tego atmosfera panująca we wnętrzu. Salon oświetlało jedynie słońce, którego rozproszone przez wodę promienie rozchodziły się w środku. Świecie na żyrandolach zostały zgaszone, przez co część pomieszczenia była pogrążona w półmroku, ale za to brak zielonej poświaty ocieplał wnętrze i czynił je przytulniejszym.

Sophie i Tracey, korzystając z okazji, usadowiły się przy kominku i spokojnie popijały sobie ciepłe kakao. Pansy z Milicentą już dawno wyszły na zewnątrz, by towarzyszyć zawodnikom (a przede wszystkim Draconowi), natomiast Dafne gdzieś zniknęła; przyjaciółki stwierdziły, że pewnie odwiedziła swoją siostrę Astorię, która również należała do Domu Węża, z tą różnicą, że chodziła jeszcze do trzeciej klasy. Blaise wraz z innymi wiernymi kibicami dość wcześnie wyszedł na śniadanie, by potem zdążyć zająć najlepsze miejsca na trybunach. Niedługo później to samo zrobiła Hazelle oraz jej przyjaciółki. Takim to sposobem w pokoju wspólnym Slytherinu została zaledwie garstka osób. Oprócz Sophie i Tracey spośród piątoklasistów siedział tam jedynie Teodor, jak zawsze zaszyty w swoim ulubionym zakątku. Prawdę mówiąc, od rana mało kto zwrócił w ogóle uwagę na jego obecność, co najwyżej któryś z chłopaków obrzucił go pogardliwym spojrzeniem.

Nie wiadomo skąd, na jego stoliku nagle pojawił się talerzyk z kawałkiem szarlotki.

Sophie, która przypadkiem siedziała zwrócona w tamtą stronę, zauważyła ciastko, ale słowem nie skomentowała tego faktu, choć zaciekawiło ją, w jaki sposób chłopak przemycił z kuchni szarlotkę (i to z talerzykiem), tak, że wyglądała wręcz perfekcyjnie, więc nie mógł jej zwyczajnie schować do kieszeni. Dziewczyna miała jednak na głowie już zbyt dużo problemów, by dłużej zaprzątać sobie głowę czyimś deserem.

– Prawie nikogo już tu nie ma, Sou – powiedziała cicho Tracey. – Możesz mi teraz powiedzieć, co się z tobą ostatnio działo?

– Chodzi ci o to na błoniach, Trace?

Brunetka przytaknęła.

– Właściwie to sama nie wiem – westchnęła, mieszając łyżeczką kakao. - Czułam się jak w transie, ale nie do końca. To tak, jakby ktoś kazał mi coś robić, a jednocześnie sama i tak chciałam to zrobić... Trudno to wytłumaczyć. To nie jest normalne.

– Tu się dzieje coś dziwnego – powiedziała konspiracyjnym szeptem Tracey, nachylając się w kierunku przyjaciółki. – Coś dziwnego dzieje się z tobą.

– Nie musisz mi tego mówić – przyznała Sophie. – Jeśli mam być szczera, to zaczyna mnie to przerażać.

Brunetka nagle cofnęła się i oparła o fotel. Wyglądała na nieobecną, tak, jakby właśnie gorączkowo się nad czymś zastanawiała. Chwilę później znów spojrzała na rudowłosą.

– Nie pamiętasz może, czy w tych książkach ktoś pisał o tym, że te koty mają jakieś magiczne zdolności? To znaczy, poza tym kameleonowaniem.

– Nie przypominam sobie... Ale masz rację, warto to sprawdzić.

Tracey spojrzała na nią błagalnie.

– Naprawdę? No, okej, niech ci będzie, ale nie mam zamiaru znowu targać tych wszystkich książek przez pół zamku. Żeby nie było, że nie mówiłam – ostrzegawczo uniosła palec do góry.

Sophie zachichotała.

– Oczywiście. Zresztą, jest jeszcze jedna rzecz... Chodzi o te niebieskie oczy.

– Tak? – Zaciekawiona Tracey znów przybliżyła się do przyjaciółki.

– Przypomniało mi się, że już kiedyś widziałam coś podobnego.

– Wiesz, ja też nieraz widziałam niebieskookich ludzi – wtrąciła uszczypliwie brunetka.

– Bardzo śmieszne, Trace, bardzo śmieszne – Sophie upiła łyk ciepłego kakao. - Rzecz w tym, że kiedyś widziałam identyczne oczy. Takie... niebieskie, elektryzujące, jakby w środku świeciły błękitne lampki... Było w nich coś absolutnie nienaturalnego. Takich oczu nie mógł mieć zwykły człowiek. Nawet czarodziej.

– Gdzie widziałaś te oczy? – spytała rzeczowo Tracey.

– Na obrazie.

Brunetka wyglądała na rozczarowaną.

– Na obrazie? Sou, przecież ktoś mógł je po prostu... no, namalować, i tyle.

– Nie do końca. Jak dobrze pamiętam, one najpierw były zielone – oznajmiła ruda.

– Może to był portret metamorfomaga? – zgadywała Tracey.

Sophie stanowczo pokręciła głową.

– Nie wydaje mi się, a przynajmniej Dafne o tym nie wspominała...

– Dafne?! Nasza Dafne?

– Och, to było dawno temu, wtedy, kiedy dostałam od niej tę lilię... – powiedziała smutno, na nowo przypominając sobie minione zdarzenia. – Ten obraz wisi w rezydencji Greengrassów.

Tracey usiłowała połączyć wszystkie fakty w jedną całość, ale, sądząc po jej minie, miała z tym duży kłopot.

– Nie rozumiem. Co niby łączy tego kota z Greengrassami? Jakby on czarował tymi swoimi oczami Dafne, to może by to miało sens. Wiesz, że na przykład kiedyś wyrzucili go z domu i teraz chce się zemścić, rzucając uroki na członków ich rodziny...

Rudowłosa parsknęła śmiechem.

– Trace... Może już nic nie mów. Poza tym kakao ci stygnie.

– Co to za problem? – wzruszyła ramionami. – Przecież po to są czary, żeby na przykład podgrzać sobie kakao.

– Tak, ale zapomniałaś o jeszcze jednej rzeczy.

– Jakiej?

Sophie ogarnęła wzrokiem niemalże pustą przestrzeń wokół.

– O meczu.

Tracey znów opadła na fotel, wznosząc oczy ku górze.

– Nie! Nie powiesz mi teraz, że mam zostawić swój ciepły fotel i swoje ciepłe kakao żeby w mrozie i pewnie w deszczu patrzeć przez co najmniej godzinę, jak banda kretynów lata na miotłach za piłką. Znaczy za czterema piłkami.

Rudowłosa otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia.

– Mówisz poważnie?

– Ale o co ci chodzi? Jeśli o to, że nasi zawodnicy to tępi idioci, to owszem, mówię bardzo poważnie – odparła żartobliwie.

– Trudno się z tym nie zgodzić – Sophie uśmiechnęła się półgębkiem. – Chyba, że ma się na imię Pansy... – dodała szeptem. Zresztą niepotrzebnie, bo w pobliżu poza przyjaciółkami przebywała tylko jedna osoba. Rzecz jasna, Teodor.

Chłopak w porannym świetle wyglądał nie tyle na bladego, co na chorego na żółtaczkę, gdyż jego zazwyczaj niemalże biała twarz przybrała barwę żółtawą. On jednak zdawał się w ogóle tym nie przejmować, siedząc w swoim cichym zakątku i pogrążając się w myślach. Choć znajdował się dość blisko dziewcząt, do jego uszu dotarły tylko strzępki ich rozmowy. Nie starał się ich podsłuchiwać, jednak usłyszał coś o pięknych oczach, obrazach i o meczu.

Oczy... Sophie miała cudowne oczy i trzeba było jej to przyznać. Duże i zielone, ale nie tak jak u niektórych, gdzie ich kolor można odróżnić od innych dopiero, gdy ktoś uważnie im się przyjrzy. U Tracey z kolei trudno było stwierdzić, gdzie kończy się źrenica, a gdzie zaczyna się tęczówka, gdyż była ona bardzo ciemna, niemalże czarna, jak fasolka o smaku popiołu, choć może to niezbyt trafne porównanie.

Zresztą nie tylko pod tym względem dziewczęta wyglądały jak zupełne przeciwieństwa, niczym dzień i noc. Sophie, prawie zawsze radosna, miała włosy o wyrazistej barwie, kontrastującej z zieloną lilią oraz oczami. Ślizgonka ponadto, gdy nie nosiła szkolnej szaty, uwielbiała ubierać się w jasne, kolorowe stroje, przez co czasem przypominała uosobienie tęczy. Tracey z kolei na pierwszy rzut oka wyglądała jakby została wyjęta z czarno-białego zdjęcia w gazecie: jedynymi barwnymi elementami jej wyglądu były usta i zielone paski na szaliku, krawacie lub swetrze. Ponadto dziewczyna sprawiała wrażenie bardziej ponurej oraz złośliwej. Tej drugiej cechy w istocie nie można było jej odmówić.

Teodor szybko odwrócił wzrok, gdy tylko zdał sobie sprawę, że zamiast zajmować się własnymi sprawami, uparcie wpatrywał się w Sophie i Tracey. Miał nadzieję, że żadna z nich nie zwróciła na to większej uwagi albo uznała, że przez czysty przypadek zerknął po po prostu w stronę, gdzie siedziały.

Chłopak rozejrzał się wokół i zauważył, że w salonie nie było już nikogo oprócz ich trojga. Wszyscy już wyszli na mecz, na który on nie miał najmniejszego zamiaru się udać. Owszem, jak większość młodych czarodziei interesował się quidditchem, choć nie aż tak jak na przykład Harry Potter lub Weasleyowie, ale nie chciał przyłączać się do tłumu Ślizgonów skandujących nazwisko Dracona, niezaprzeczalnie największej gwiazdy drużyny Slytherinu. Trudno jednak się temu dziwić, bo w porównaniu z innymi graczami z Domu Węża Malfoy stanowił wręcz ideał piękna, inteligencji i talentu.

Niestety, dla Teodora oznaczało to jedynie tyle, że gdyby ośmielił się z nim zadrzeć, znalazłby się od razu na straconej pozycji. Prawie wszyscy Ślizgoni uwielbiali Malfoya albo po prostu się go bali, zatem w ich świecie zabrakło miejsca dla jakiegoś tam zaszytego w kącie Notta, którego w dodatku ich bożyszcze wcale nie lubi.

Prawie wszyscy Ślizgoni, bo, rzecz jasna, od każdej reguły znajdą się wyjątki.

Dwa takie wyjątki siedziały nieopodal Teodora i właśnie szykowały się do wyjścia. Tracey za namową przyjaciółki dopiła do końca swoje kakao i narzuciła płaszcz. Sophie tymczasem wiązała szalik z szaro-zielone pasy, a na koniec wpięła w niego broszkę z wężem – srebrną, z zielonymi kamyczkami. Nim opuściła salon, odwróciła się się w stronę bruneta.

– Zostajesz? – spytała, nie ukrywając zdziwienia.

Skinął głową.

– Wszystko w porządku...?

Wbił w rudowłosą wzrok. Nie wiedział, co miał jej odpowiedzieć. Dobrze, dziękuję? To by zabrzmiało sztucznie, idiotycznie i zdecydowanie mijałoby się z prawdą. Zdecydował się więc na wymowne milczenie, paradoksalnie wyrażające znacznie więcej niż lakoniczna odpowiedź wpajana od małego jako przejaw dobrego wychowania.

Dziewczyna nie drążyła tematu, po chwili tylko uśmiechnęła się pokrzepiająco i pomachała mu ręką na pożegnanie. Tracey powiedziała tylko „cześć” i razem z przyjaciółką wyszła na korytarz.

Teodor został sam, ale dla niego nie robiło to żadnej różnicy. Prawdę mówiąc, w swoim życiu zdążył się już przyzwyczaić do samotności.

Zanim poszedł do Hogwartu, większość czasu spędzał w domu, gdzie mieszkał z ojcem. Pan Nott dużo pracował, a oprócz tego często wychodził wieczorami na kieliszek Ognistej Whisky lub partyjkę szachów z innymi szlachetnie urodzonymi czarodziejami. Syna czasami zabierał do Zabinich, jednak zazwyczaj zostawała z nim opiekunka. Teodor miał ich kilka, lecz szczególnie w pamięć zapadła mu pewna pani o dziwnie brzmiącym imieniu, którego nie umiał zapamiętać. Zamiast tego zaproponowała mu, żeby mówił do niej „ciociu Agnes” i tak już zostało. Ciocia Agnes różniła się od innych niań przede wszystkim wiekiem – wszystkie inne miały nie więcej niż trzydzieści lat, ona z kolei dobiegała sześćdziesiątki. Była osobą bardzo tajemniczą, nie mówiła nic o swoim pochodzeniu, w domu Nottów pojawiała się tylko na czas nieobecności głowy rodziny, a potem czym prędzej się ulatniała. Opowiadała za to mnóstwo historii z własnego życia czy też zasłyszanych od innych, jednak zawsze starała się nie podawać żadnych dat, miejsc ani nazwisk.

Ciocia również nie wyglądała jak inne czarownice w jej wieku. Na jej blond włosach nie było widać ani śladu siwizny, zmarszczek miała stosunkowo niewiele, a w jej bystrych, zielonych oczach wciąż dało się dostrzec młodzieńczy zapał. Kobieta ubierała się w sposób nietypowy; z późniejszych wizyt w Londynie Teodor dowiedział się, że podobnie ubierały się mugolki kilkadziesiąt lat wcześniej, choć w przeciwieństwie do cioci Agnes żadna z nich nawet nie myślała o włożeniu na głowę tiary.

To właśnie ona zaszczepiła w młodym arystokracie miłość do książek i nauki; twierdziła, że gdyby nie to, co wyczytała w kartach ksiąg starych bibliotek podczas wolnych wieczorów, umarłaby już wiele lat temu, nawet na długo przed narodzinami pana Notta seniora.

Jedyną pamiątką, która została Teodorowi po opiekunce, bliższej mu niż ktokolwiek z rodziny, była właśnie książka. Chłopak znalazł ją pewnego poranka na stoliku nocnym, starannie zapakowaną w ozdobny papier i przewiązaną wstążką, do której był przyczepiony bilecik z napisem od Cioci. Nie otwierając paczuszki, zbiegł wtedy na dół, do jadalni z zamiarem podziękowania za prezent, lecz zastał tam jedynie ojca. Zapytał go, czy widział gdzieś Agnes, na co on tylko pokręcił głową.

Od tego czasu kobieta nie zjawiła się ani razu w posiadłości Nottów, a wszelki ślad po niej zaginął. Teodor z czasem uznał, że starsza pani pewnie umarła w jakimś cichym zakątku, samotna i zapomniana.

Brunet westchnął. Zdał sobie sprawę z tego, że on też stał się kimś takim: opuszczonym, zepchniętym gdzieś w kąt, obojętny innym ludziom. Rodzina, w dodatku niezbyt liczna, zdawała się nie interesować jego życiem. Jedynie co jakiś czas ojciec sugerował mu, że powinien zastanowić się nad karierą w Departamencie Tajemnic, a w czasie wakacji chodził z nim ma różne bankiety wyprawiane przez zamożnych czarodziejów, choć zdarzało się to niezbyt często. Nie mógł się poszczycić szerokim kręgiem przyjaciół. Z Blaisem utrzymywał w miarę dobre stosunki, choć ten znacznie bardziej cenił sobie towarzystwo Malfoya. Jeszcze przed pójściem do Hogwartu Teodor kolegował się z Cedrikiem Diggorym i Zachariaszem Smithem, który jednak później doszedł do wniosku, że przyjaźń ze Ślizgonem uwłaczałaby jego godności. Oczywiście nie powiedział tego wprost, ale bardzo łatwo można było się tego domyślić. Z kolei spośród dziewcząt – oprócz Sophie i Tracey – w miarę pozytywnymi uczuciami darzyła go również Hazelle, choć chłopakowi zdawało się, że ona traktowała przyjaźń bardzo powierzchownie i polegała u niej przede wszystkim na swego rodzaju handlu wymiennym: ty zrobisz coś dla mnie, ja kiedyś tam ci się odwdzięczę. Tavish była idealnym przykładem materialistki. Wcale nie cynicznej i bardzo próżnej, ale nadal materialistki.

Z prawej strony bruneta dobiegło ciche stuknięcie. Odruchowo odwrócił głowę, szukając źródła tego odgłosu, którym się okazała wskazówka zegara.

Wybiła dziesiąta. Mecz właśnie się rozpoczął.

Niech wygrają Krukoni, pomyślał Nott. Przynajmniej zafundują Malfoyowi co najmniej tydzień naprawdę podłego nastroju.

~

Na dźwięk gwizdka czternaście mioteł wbiło się w powietrze, a ze wszystkich stron rozległy się radosne, zagrzewające do walki okrzyki kibiców.

– I ruszyli! – oznajmił, jak zwykle z entuzjazmem, Lee Jordan, Gryfon z siódmej klasy. – Montague szybko przejmuje kafla, podaje do Warringtona... Montague dostaje go z powrotem, decyduje się na śmiały krok i przymierza się do strzału, wymija przeciwników, rzuca piłkę, ale ta wpada prosto do rąk Daviesa. Cóż, chyba nie docenił bramkarskiego talentu Rogera...

Krukoni zaczęli bić brawo swojemu kapitanowi. W geście solidarności przyłączyli się do nich również obecni Gryfoni i Puchoni, a Luna Lovegood za pomocą różdżki poruszała zrobioną przez siebie osobliwą czapką w kształcie głowy orła.

Drużyna Ślizgonów przez ryzykowną akcję Montague'a już na samym początku utraciła piłkę. Po nieudanym strzale Davies przekazał kafla jednemu ze ścigających, drobnemu chłopaczkowi o płowych włosach. Zadziwiająco dobrze sobie radził, lawirując między starszymi i zdecydowanie większymi od niego graczami w zielonych strojach, co jakiś czas podając kafla innym ścigającym. Nawet tłuczek posłany w jego stronę przez Crabbe'a nie zdołał mu przeszkodzić.

W ten sposób rdzawoczerwona piłka cały czas przybliżała się do obręczy Ślizgonów. Uradowani Krukoni, a także ich „sojusznicy” z innych domów wstawali z miejsc, z nadzieją wpatrując się w małego ścigającego oraz wsłuchując się w komentarz Jordana.

– Barnes mija Puceya, ale drogę znienacka blokuje mu Malfoy – co on robi, pomylił kafla ze zniczem?

– Jordan... – syknęła profesor McGonagall. Podczas niemalże każdego meczu upominała Lee, gdy ten rzucił jakąś złośliwą uwagę w kierunku któregoś z graczy – zazwyczaj Ślizgona.

– Przepraszam, pani profesor – bąknął, chociaż miał wielką ochotę bardziej rozwinąć swoją myśl dotyczącą ślepoty szukającego Slytherinu. – Patrzcie na to! Barnes jakimś cudem ominął Malfoya, to niesamowite, co ten chłopak wyrabia z miotłą! Już szykuje się do strzału, wyciąga kafla, rzuca i...

Krukoni wlepili oczy w Willa Barnesa, który, wbrew oczekiwaniom, wcale nie zamierzał strzelić gola. Zamiast tego celnie podał kafla znajdującej się na przeciwnym skrzydle Krukonce, Grace Nebuli, a ona z kolei, niepilnowana przez żadnego ze Ślizgonów, przerzuciła piłkę przez najbliższą obręcz.

– Mistrzowska akcja! Dziesięć do zera dla Krukonów! – krzyczał Lee. Wtórował mu chórek uradowanych kibiców w niebieskich szalikach.

Jednak gra toczyła się dalej. Kafel coraz szybciej przechodził z rąk do rąk, raz trafiał do jednej drużyny, raz drugiej.

Nie minęło dużo czasu, nim szala zwycięstwa przechyliła się na stronę Ślizgonów, gdy Montague strzelił gola na czterdzieści do trzydziestu, niemalże taranując przy tym Daviesa.

Tłum uczniów w zielonych szalikach wiwatował, jednak Krukoni nie mieli zamiaru milknąć, ochoczo dopingując swoich kolegów.

Właśnie w tamtym momencie Draco zauważył w pobliżu trybun jakiś złoty błysk. Podążył w tamtym kierunku z nadzieją, że to znicz, choć wiedział, że równie dobrze promień słońca mógł się odbić od czyjejś odznaki przypiętej do szaty.

Mniej więcej w połowie drogi dostrzegł go ponownie, dokładnie w tym samym miejscu. Tym razem był niemal pewien, że złota piłeczka krąży wśród Krukonów, cieszących się z kolejnego punktu zdobytego przez małego Barnesa. Malfoy przechylił lekko miotłę w prawo, kierując się prosto na Lunę Lovegood, nad której głową widział coś uderzająco podobnego do znicza, wiszącego nieruchomo w powietrzu.

Ale to nie był on.

Draco zaklął pod nosem, gdy zobaczył, że latająca kulka to tylko imitacja złotego znicza, którą połykał zaczarowany orzeł na głowie jasnowłosej Krukonki.

Cholerna Pomyluna.

Gwałtownie zawrócił i poszybował w górę, by objąć wzrokiem całe boisko.

Póki co, nie działo się tam nic nadzwyczajnego. Obrońcy krążyli wokół swoich pętli, natomiast pałkarze odbijali między sobą tłuczki, co wyglądało tak, jakby dwie pary grały na miotłach w czarodziejską wersję tenisa ziemnego; ścigający obu drużyn walczyli o kafla, przesuwając się co rusz w jedną lub drugą stronę boiska. Szukająca Krukonów, Cho Chang, podobnie jak Draco patrzyła na wszystko z góry, choć znajdowała się nieco niżej od niego i zdawała się co chwilę tracić równowagę, jakby była pijana. Nawet nie zauważyła tłuczka, który pędził w jej kierunku, jednak w porę odbił go pałkarz, po czym przybliżył się do dziewczyny, zapytał ją o coś, a ona tylko pokręciła głową i poleciała dalej.

Malfoy parsknął śmiechem. Widząc, w jakim stanie znajduje się przeciwniczka, był pewny swojej wygranej. Co prawda wcześniej Pansy coś mu opowiadała o tym, że Chang bardzo przeżywa rozstanie z Potterem, ale nie przypuszczał, że przez coś takiego dziewczyna będzie miała nawet problemy z utrzymaniem się na miotle.

Nieszczęśliwie dla Ślizgonów, reszta drużyny Ravenclawu dla odmiany była w wyjątkowo dobrej formie, co kilka razy w czasie meczu podkreślał Lee, sugerując na przykład, że niektórzy członkowie drużyny Domu Węża graliby lepiej, gdyby w czasie obiadu zrezygnowali z kilku dokładek. Profesor McGonagall oczywiście rzuciła w odpowiedzi swoje ostrzegawcze „Jordan!”, choć w duchu przyznała mu rację. Sama nieraz czuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła, kiedy przypadkiem podczas obiadu spojrzała na dwóch Ślizgonów pałaszujących wielkiego indyka z toną ziemniaków i hektolitrami soku dyniowego, nie wspominając o deserze.

Opisując przebieg meczu, trudno by było uciec od określenia „jakimś cudem”. Zaczęło się od tego, że „jakimś cudem” Barnes wyminął rosłych Ślizgonów, potem „jakimś cudem” Cho uniknęła spotkania z tłuczkiem, następnie Davies „jakimś cudem” odbił końcami palców kafla, choć zdawało się, że był to strzał nie do obrony, lecz kilka minut później Montague odegrał się na Krukonie i „jakimś cudem” zdobył kolejne dziesięć punktów dla Slytherinu po popisowej akcji, sam przeciwko trzem ścigającym Ravenclawu. Po niedługim czasie Ślizgoni walczyli o kolejnego gola, a kiedy Krukonka już wyciągała rękę, by złapać kafla między podaniami, dosłownie w ostatniej chwili trafił ją tłuczek.

– O, to musiało boleć! – skomentował Lee. – Miejmy nadzieję, że nic poważnego jej się nie stało... Ślizgoni wykorzystują okazję, Pucey rzuca... Davies próbuje złapać kafla, ale ten przelatuje zaledwie kilka cali od jego ręki i... Ślizgoni zdobywają kolejnego gola! Jednak dalej przegrywają sto dziesięć do siedemdziesięciu. Teraz kafla ma Bradley... Crabbe, nie, to Goyle, próbuje trafić go tłuczkiem, ale bezskutecznie... Warrington naciera na ścigającego Krukonów, niemal zrzuca go z miotły... To był faul!

Krukoni zabuczeli. Pani Hooch, nauczycielka latania i szkolny sędzia, odgwizdała rzut wolny dla drużyny Ravenclawu.

Gra toczyła się dalej, a w międzyczasie co po niektórzy kibice obu drużyn zaczęli spoglądać w górę.

– Patrz, Sou, i powiedz mi, że jestem ślepa... – jęknęła Tracey.

Sophie uniosła głowę. W stronę Hogwartu zmierzała ogromna, ciemna chmura.

– Wybacz – odparła. – Będzie padać.

– Nie...

– I co? Przecież masz kaptur – zauważyła.

– Nie powiesz mi, że stanie w deszczu jest przyjemne. Nawet jeśli masz na sobie kaptur.

Sophie wywróciła oczami.

– Przesadzasz. Ja się bardziej martwię tym, że nasi kochani gracze nie przewidzieli, że pogoda może się zmienić. Chociaż... coś mi się wydaje, że mecz nie potrwa długo.

– Obyś miała rację – przyznała brunetka.

Na boisku w końcu pojawił się złoty znicz. Krążył między graczami, tak, że szukającym ciężko go było wypatrzyć, obserwując z góry walkę ścigających o kafla. Za to dostrzegli go niektórzy kibice, znajdujący się w miarę blisko graczy. Tak się złożyło, że w tamtej chwili akcja przeniosła się w pobliże sektora zajmowanego przez kibiców ze Slytherinu.

Wraz z pojawieniem się złotej piłeczki Ślizgoni zaczęli coraz głośniej skandować imię Dracona. Chłopcy wrzeszczeli, a dziewczęta w większości piszczały z zachwytem.

– Draco, Draco, tutaj! – Pansy starała się ze wszystkich sił przekrzyczeć, a do tego machała rękoma.

– Znicz! – zawołał Blaise, układając dłonie w tubę, gdy blondyn podleciał na tyle blisko, by go usłyszeć. To znaczy, mógłby go usłyszeć, gdyby nie tłum wrzeszczących uczniów, magicznie wzmocniony głos Jordana i przelatujące obok miotły.

– Dajesz, Draco! – Krzyczała Pansy, trzymając w górze zaciśnięte pięści. – Trzymam kciuki, dasz radę, kochanie!

Siedząca kilka rzędów niżej Hazelle, dosłyszawszy ostatnie słowo, momentalnie odwróciła głowę w stronę brunetki, unosząc wysoko brwi.

– No chyba nie... – syknęła.

Zaraz jednak ponownie przeniosła wzrok na boisko.

– Draco! – Wrzasnęła z całych sił, starając się przebić przez kilkadziesiąt innych głosów. – Tam! Koło Puceya! – Jej ręka wystrzeliła w lewo, celując w ścigającego, za którym krążył znicz.

O ile Malfoy nie mógł dociec, co takiego powiedziała dziewczyna, to gest, który wykonała, był wystarczająco wymowny. Ignorując wszystkich wokół, skupił uwagę na wirującym w powietrzu zniczu, który gwałtownie zawrócił, mijając nadlatującego z naprzeciwka tłuczka. Zaskoczony Draco wykonał niezbyt zgrabny piruet, by uniknąć zderzenia, co i tak nie do końca mu się udało. Piłka zawadziła o tył miotły; jej koniec wykrzywił się w bok, a kij pękł w jednym miejscu tak, że o ile najnowszy Nimbus Malfoya pozostał w jednym kawałku, to chłopakowi trudno było na nim się utrzymać.

– ...Davies jednak z łatwością chwyta kafla i podaje do Nebuli, która ma już się całkiem dobrze... Zaraz, co się dzieje z Malfoyem? Tłuczek chyba nieźle uszkodził mu miotłę... Teraz widać, w jakim błędzie są Ślizgoni, kiedy twierdzą, że najdroższe znaczy najlepsze...

– JORDAN! – krzyknęła McGonagall.

– Przepraszam, pani profesor, ale ja tylko stwierdziłem fakt.

– Jordan, proszę cię... – spojrzała na niego sponad swoich małych okularów.

– Dobrze, dobrze. Przepraszam najmocniej. Wróćmy do gry... Kafla mają Ślizgoni. Warrington i Pucey szybko zawracają na stronę Krukonów, Pucey strzela... ale Davies znów broni. Malfoy niebezpiecznie chwieje się na miotle i zmierza ku bliskiemu spotkaniu z murawą, a Chang nagle się ożywiła i leci w kierunku... Tak, znicza!

Tłum, słysząc magiczne słowo „znicz”, również się ożywił. Wielu pokazywało sobie go placem i śledziło jego ruchy. Niewielu interesowała już walka między ścigającymi i obrońcami, czemu trudno się dziwić: za złapanie złotej piłeczki drużyna otrzymywała przecież sto pięćdziesiąt punktów, co przy wyniku sto trzydzieści do osiemdziesięciu oznaczało, że zwycięstwo zależało teraz tylko od dwójki szukających.

Wszyscy bardzo dobrze zdawali sobie z tego sprawę. Kolejni uczniowie wstawali ze swoich miejsc, a okrzyki zagrzewające do walki Cho oraz Dracona stały się znacznie głośniejsze. Ci, którzy mieli przy sobie lornetki, szybko je wyciągnęli, o ile już nie zrobili tego wcześniej.

Zainteresowanie wzrosło również w sektorze zajmowanym przez nauczycieli. Profesor Flitwick, opiekun Ravenclawu, wstał i zaczął klaskać, chociaż to, że podniósł się z siedzenia mogło umknąć uwadze innym, gdyż nauczyciel zaklęć był karłem, w dodatku niezbyt grubym. Inni zachowywali się spokojniej, choć u niektórych, jak u profesor Sprout, pojawiły się wypieki na twarzy. Nawet Snape, jak dotąd błądzący wzrokiem i pogrążony w myślach, wbił swoje małe, czarne oczy w Malfoya próbującego zapanować nad miotłą. Jedynie Dolores Umbridge wyglądała na niewzruszoną; uśmiechała się półgębkiem, patrząc bezwiednie na sceny rozgrywające się na boisku tak, jakby ona znajdowała się ponad tym wszystkim i to całe powszechne poruszenie i zainteresowanie quidditchem jej nie dotyczyło – ba, było czymś wręcz poniżej jej poziomu.

Oczywiście ucieszyłaby się ze zwycięstwa Slytherinu. W końcu z tego domu się wywodziła.

To jednak wydawało się wątpliwe. Wychowankowie Domu Węża wciąż pozostawali w tyle, a Malfoy na uszkodzonej miotle miał małe szanse na to, by dolecieć do znicza, choć ten fruwał tylko kilka jardów dalej, a Cho znajdowała się znacznie dalej.

W ciągu kilku kolejnych sekund udało mu się nieco ustabilizować tor lotu, jednak – jakby nie patrzeć – nadal spadał, choć zdecydowanie wolniej. Chang mknęła w kierunku znicza, ale i Dracon się do niego zbliżał.

Oszacował odległość dzielącą go od pewnego zwycięstwa. Pięć stóp.

Cztery... Z trybun dochodzi radosna wrzawa Krukonów. Ta fajtłapa Bletchley znowu dał się wykiwać.

Trzy... Chang siedzi mi na ogonie.

Dwie... Znicz skręcił, a za nim dwoje szukających. Blondyn spróbował jeszcze mocniej wyciągnąć rękę. Bezskutecznie.

Jedna... Nie zepsujesz mi tego, Chang!

Czuł, że jego miotła za chwilę się rozpadnie, lecz niewiele to go obchodziło. Od złotej piłeczki dzieliły już go tylko cale, a potem, nawet jeśli miałby spaść, z tej wysokości mógł sobie co najwyżej nabić guza... I tak też się stało.

W chwili, gdy w miejscu pęknięcia tył miotły oderwał się od reszty, a Draco wylądował na trawie, Lee Jordan oznajmił:

– Koniec meczu! Draco Malfoy złapał znicza, a Ślizgoni wygrywają dwieście trzydzieści do stu czterdziestu. Brawo! – Ostatnie słowa wypowiedział bez wielkiego entuzjazmu. Również na tej części trybun, gdzie dominował kolor niebieski, można było dostrzec zdecydowane pogorszenie nastrojów, a profesor Flitwick usiadł z powrotem i jak zwykle zamierzał zaczekać, aż pozostali wyjdą, by uniknąć stratowania przez tłum biegnący do zamku, gdzie wkrótce rozpocznie się świętowanie zwycięstwa, choć pewnie i jego podopieczni będą ucztować w swojej wieży.

Severus Snape spojrzał na podnoszącego się z ziemi Malfoya, otoczonego przez kolegów z drużyny i grupkę zachwyconych Ślizgonów. Przez głowę przemknęła mu myśl, że może dla chłopaka byłoby lepiej, gdyby jego miotła odmówiła posłuszeństwa już tam, w górze, zaraz po uderzeniu, a jego upadek okazałby się tragiczny w skutkach. Choć w tamtej chwili jeszcze nic na to nie wskazywało, to Snape przeczuwał, że wkrótce Draco przeżyje coś, o czym wolałby zapomnieć...

Może Sybilla Trelawney tym razem się nie pomyli, widząc w jego szklanej kuli omen śmierci.

~

Tego dnia pokój wspólny Slytherinu zmienił się nie do poznania: przede wszystkim zabrakło pierwszoroczniaków wypatrujących w oknie morskich stworzeń, bo niemal cały widok zasłaniał ogromny, zielony transparent z błyszczącymi literami układającymi się w kilka różnych napisów. Najpierw było to „Wiwat, Ślizgoni!”, co po jakimś czasie zmieniało się na „Slytherin zawsze zwycięzcą”, a potem na...

– Draco naszym królem? – zdziwił się Malfoy. – Świetnie... ale za bardzo mi się kojarzy z Weasleyem. Ej, wy tam, kto to zrobił? – krzyknął, wskazując na transparent.

Jakiś szatyn z siódmej klasy podszedł do prefekta.

– Ja... a coś ci się nie podoba? – Spytał nieco lekceważącym tonem, unosząc brwi.

W tej samej chwili napis zniknął, a na jego miejsce pojawił się nowy: „Krukoni niech wracają do biblioteki”. Pod spodem, mniejszym drukiem, zostało dopisane: „Tam, gdzie ich miejsce”.

– Nie, nie, jest w porządku – odparł obojętnym tonem Draco.

Oczywiście transparent nie stanowił jedynej różnicy w wystroju wnętrza. Pod sufitem zwisały świecące kule – głównie zielone i żółte; do tych drugich przyczepione zostały białe skrzydełka, czyniąc z nich powiększone imitacje złotych zniczy. Nie zabrakło również porozrzucanych wstążek, fruwających baloników, a nawet czarno-białego plakatu z napisem „Ku pamięci hebanowego Nimbusa Dwa Tysiące Trzy, wiernej miotły dzielnego szukającego Dracona Malfoya”. Poza tym na wszystkich stolikach (odsuniętymi wcześniej bliżej ścian) świeciły się lampki z wydrążonych dyni. W przeciwieństwie do tych używanych podczas Nocy Duchów, nie miały otworów w kształcie strasznej twarzy, lecz znicza, miotły albo węża. W tle grało radio, a konkretniej bardzo głośny i żywiołowy utwór formacji Czarne Miotły.

Na boku sofy „świty Malfoya”, jednego z niewielu mebli, który pozostał na swoim miejscu, siedziała Sophie. Nie interesowała się zbytnio tym, co działo się tuż obok niej (to jest gromadą uczniów składających gratulacje Draconowi), gdyż zajmowała się wyczarowywaniem fajerwerków. Co prawda nie były tak imponujące jak te ze sklepu Zonka lub zrobione przez braci Weasleyów, lecz i tak prezentowały się całkiem dobrze.

Poza tym salon Ślizgonów sprawiał wrażenie, jakby ktoś próbował zmieścić w nim całe Hogsmeade. O ile pojawienie się mnóstwa butelek kremowego piwa, a nawet Ognistej Whisky przemyconych z baru Trzy Miotły nie było niczym nadzwyczajnym, o tyle na przywiezienie góry smakołyków z Miodowego Królestwa mogli się zdobyć chyba tylko Ślizgoni. Z jednej strony stały za tym względy finansowe, bo większość z nich pochodziła z zamożnych rodzin, a z drugiej – spośród wszystkich uczniów Hogwartu tylko wychowankowie Domu Węża nie wkradali się do szkolnej kuchni, co stanowiło pewien trudny do wyjaśnienia fenomen. Nawet Crabbe i Goyle woleli wynosić jedzenie z Wielkiej Sali niż zaglądać do piwnic – tej podziemnej części zamku, gdzie mieściła kuchnia oraz dormitoria Puchonów, nazywanej „piwnicą” dla odróżnienia od ślizgońskich lochów. Oprócz tego nie zabrakło miniaturowej wersji kawiarenki pani Puddifoot, miejsca obleganego przez zakochanych. A przynajmniej takie odnosiło się wrażenie, patrząc na stoliki okupowane przez pary trzymające się za ręce, w tym ścigającego Warringtona i jego dziewczynę. Pośród nich siedziała samotna Hazelle, nerwowo stukająca palcami o blat. O ile była w stanie zrozumieć to, że jej nowy chłopak nie może opędzić się od fanów (poprzedni przecież też grał w quidditcha), to nie dawała jej spokoju Pansy niedostępująca Dracona na krok.

Mimo wszystko wciąż bała się wyznać jej prawdę w twarz. Szczególnie, że dowiedziała się, iż ostatnim razem Pansy wpadła w furię z powodu dwóch koleżanek z dormitorium – Sophie i Tracey – i nawet poszła się na nie poskarżyć opiekunowi domu, a według tego, co słyszała, chodziło o jakąś błahostkę, choć nikt nie wiedział, czym ona konkretnie była. Tavish wolała się nie zastanawiać, co zrobiłaby jej Parkinson, gdyby dowiedziała się, że ta odbiła jej chłopaka.

Hazelle zdawała sobie sprawę z tego, że za odbicie chłopaka Pansy wścieknie się znacznie bardziej, a tak nieobliczalnymi osobami lepiej nie zadzierać. Dla własnego bezpieczeństwa.

Tymczasem większość tłumek otaczający Dracona zdążył już się rozejść, a że Parkinson również na chwilę odeszła, chłopak postanowił wykorzystać chwilę wolności i usiąść na miękkiej sofie razem z Blaisem. Hazelle zgromiła go wzrokiem, ale ten zdawał się tego nie zauważać. W końcu, czując, że nie miała wiele do stracenia, odeszła od stlolika i stanęła przed blondynem, krzyżując ręce na piersiach.

– Słuchaj, Draco, jeśli nie chcesz mnie widzieć, to po prostu mi to powiedz – oznajmiła stanowczym tonem.

Ślizgon, zdziwiony tym, że dziewczyna w jednej chwili zjawiła się i zaczęła robić mu wyrzuty, odłożył swój kufel z kremowym piwem na blat i wpatrywał się w blondynkę w milczeniu przez pewien czas.

– Ja tylko rozmawiam sobie z... – zaczął.

– Nie rób ze mnie idiotki – przerwała mu. – Oboje dobrze wiemy, że chodzi o Pansy, ona... Cały czas za tobą chodzi, mizdrzy się do ciebie i aż niedobrze mi się robi na jej widok! Od początku ci mówiłam, że z tym trzeba coś zrobić...

Draco teatralnie westchnął.

– A ja od początku ci mówiłem, że przesadzasz – powiedział spokojnie, właściwie to aż za bardzo. – Pansy jest moja przyjaciółką – siedzący obok Blaise wywrócił oczami – i dobrze o tym wiesz. Nie mogę jej powiedzieć, żeby się ode mnie odczepiła, bo mam dziewczynę. Poza tym... sama chcesz to trzymać w wielkiej tajemnicy, więc już nie rozumiem, o co ci chodzi.

Tavish wyglądała na jeszcze bardziej zdenerwowaną.

– A może nie chcesz zrozumieć? Może nie dotarło do ciebie, że jestem po prostu... zazdrosna? Że boli mnie to, kiedy mój chłopak w obecności całego domu pozwala na to, żeby jakaś świrnięta koleżanka się do niego przystawiała?!

– Ja bym tego tak nie nazwał...

– To niby jak?

– Może... e... – Małfoy zawahał się i zaczął wodzić wzrokiem dookoła, jakby liczył na to, że ktoś niedaleko stanie z kartką, na której będzie miał napisane odpowiedzi na wszystkie możliwe pytania.

– Takiej odpowiedzi się spodziewałam – syknęła blondynka.

– Och, Hazelle... – Draco wzniósł oczy do nieba. – Przecież między mną a Pansy nic nie ma...

– Nie, oczywiście, jak śmiałabym wątpić! – fuknęła. – Tylko ciągle się przytulacie, ty z wielkim przejęciem ocierasz jej łzy, a ona nazywa cię swoim „kochaniem”. Skoro to dla ciebie nic, to ja pewnie znaczę dla ciebie jeszcze mniej – rzuciła, odwracając się na pięcie. Czuła, jakby zrzuciła z siebie wielki ciężar, ale mimo wszystko trochę żałowała swoich słów.

Poszła w kierunku dormitorium, żywiąc jeszcze nadzieję, że Draco zatrzyma ją, spróbuje się wytłumaczyć, nakłoni ją, żeby z nim została... jednak nic takiego się nie stało. Nim opuściła salon, zerknęła przez ramię na Malfoya.

Szybko odwróciła wzrok, widząc przy nim zalotnie trzepoczącą rzęsami Pansy.

_________

Tak... o ile mecz jeszcze wyszedł, to wątek Hazelle to jakieś dno totalne. Niby w opowiadaniu nie była zbyt długo, ale już zaczęło mnie wkurzać to, że ona tylko siedzi, marudzi, ale nic nie zrobi. Już zaczynam mieć dosyć tych wątków miłosnych... Pff.