Czarna Królowa

Uprzedzam: to opowiadanie nie ma NIC wspólnego z Krwawą Szarlotką. No, może to, że również zalicza się do potterowskiego fanfiction :)

Zapraszam do lektury!

_____

Czuć wiatr we włosach to wspaniałe uczucie.

Po czternastu latach w zamknięciu staje się jeszcze wspanialsze.

Patrzę na ogromne morze otaczające mnie ze wszystkich stron.

Po raz pierwszy tego widoku nie przesłaniają kraty.

Nie zamierzam się odwracać. Azkaban zostawiłam za plecami. Na zawsze. Śmieję się tak głośno, by usłyszał mnie cały świat. Śmiech to mój okrzyk zwycięstwa.

Wokół mnie, na te samej skale, stoją chyba jeszcze inni ludzie, ale dla mnie to tylko nic nieznaczące, bezbarwne sylwetki. Marionetki w rękach mojego Pana.

Tylko On się dla mnie liczy.

Nie liczy się nic innego. Nie liczą się tamci ludzie, więzienie, morze ani przenikliwy, zimowy mróz.

Jestem tylko ja.

Ja i mój Pan.

~

Oni są pionkami, które można poświęcić w walce.

On jest królem.

Ja nadchodzę, by stać się królową.

~

Świat wiruje, a ja razem z nim. Po sekundzie, która zdawała się niemiłosiernie wlec, z gracją godną królowej stawiam stopy na twardym gruncie.

Wyglądam jak wyciągnięta prosto z zatkanego komina stara wiedźma, lecz wiem, że j e m u to nie przeszkadza.

Jestem wierna. To wystarczy.

To dla niego znosiłam te wszystkie cierpienia.

W szeregu pionków słyszę nieśmiałe szepty.

– Panie...

– Panie, czy to ty...?

Robię krok do przodu. Unoszę dumnie głowę, nie wstydzę się powiedzieć głośno:

– Panie, jestem.

Przed nami stoją jego słudzy. W tym momencie jednak wielu z nich przebywa gdzieś indziej... Widzę za to moją siostrę. Uśmiecha się na mój widok. Jeszcze ten tchórz, Glizdogon... aż dziwię się, że on w ogóle żyje.

Pośrodku zgromadzenia dostrzegam nieruchomą sylwetkę. Łysy mężczyzna w czarnej pelerynie wygląda jak pomnik.

Lecz on żyje. Odwraca się ku mnie. Nie, to już nie ten czarujący młody mężczyzna, któremu postanowiłam zostać na zawsze wierna, dla którego mogłam zrobić dosłownie wszystko.

Teraz piękny książę stał się królem. Tak, o n wygląda jak najprawdziwszy władca, monarcha, Pan. To mój Pan. Ten, który pokonał śmierć, powrócił w nowym ciele, by odebrać sobie należną chwałę i potęgę.

Zielonkawa skóra, usta bez warg, dwie szparki zamiast długiego nosa i...

Oczy. Tak, oczy. Inne, bo czerwone, lecz na swój sposób takie same jak dawniej.

– Witaj, Bellatrix.

Rozpiera mnie duma. To mnie jako pierwszą wita.

Wracają do mnie kolejne wspomnienia. Piękne wspomnienia z lat, gdy czułam się niezwyciężona, nieuchwytna, niepokonana. Nie obawiałam się zamknięcia w tak paskudnym miejscu jak Azkaban, o nie. Ani przez moment.

Ofiary, ciała, krew. Widzę ludzi zwijających się z bólu, zwłoki tych, którzy się poddali, którzy błagali o śmierć, tracąc zmysły i resztki godności.

Musieli ponieść karę. A karą była śmierć. Dla mnie jednak na miano kary zasługuje dopiero wtedy, gdy poprzedza ją ból, ból niewyobrażalny, gdy ciało wykręca się w agonii niczym prymitywne, wijące się stworzenie, gdy słyszę obłąkańcze krzyki, szaleńcze wołania o pomoc, gdy w końcu ofiara już nie szuka ratunku, tylko ostatkami sił błaga o śmierć, traci wszelką nadzieję na ucieczkę, na dalsze życie pozbawione tortur. Nie, nie satysfakcjonuje mnie martwe ciało wroga, prosto rozłożone na ziemi, nie mające na sobie oznak walki. Chcę widzieć krew, cierpienie w oczach, połamane kości,wnętrzności wyprute ze skóry niczym puch z poduszki.

Tylko król posiada prawo łaski.

Przed moimi oczyma rozpościera się wizja naszego nowego świata. Mój Pan czuwa nad wszystkim, a ja trwam u jego boku.

Wydajemy wyroki na zdrajców.

Pokonujemy wrogów, pokazujemy, jacy są słabi.

Ranię, torturuję, zapach świeżej krwi wypełnia moje nozdrza. Widok ofiar szaleńczo żebrzących o litość sprawia mi niewymowną przyjemność. Pragnę, by te chwile trwały wiecznie.

Przerywa je zielony blask. Mój Pan stwierdza, że nadeszła pora, by ktoś spośród nędznego, kulącego się z bólu i strachu motłochu pod nami zakończył swój nic niewarty żywot.

Królowa karze, król dokonuje egzekucji.

Wyobrażam sobie, jak piękne stanie się moje życie u boku Czarnego Pana. Nadchodzi czas, bym ja, Bellatrix Black, otrzymała nagrodę za swoją wierność.

Marzę.

Marzę o tym, by stać się jego własnością.

Na zawsze.

Towarzyszyć mu w każdej sekundzie.

Być mu wierną aż do śmierci.

Walczyć dla niego i trwać z nim w spokojnych, nowych czasach. W świecie, którego scenariusz napiszemy my.

Król i królowa.

On, najpotężniejszy czarodziej na świecie i ja, najbardziej oddana ze wszystkich jego sług, jego prawa ręka, po latach walk, starań i wyrzeczeń wyniesiona na tron mocy, władzy i sławy.

Jeszcze raz powtarzam w myślach słowa, które wypowiedział, wkładając mi tym samym na skronie niewidzialną koronę, przypominam sobie jego zmieniony, lecz równie wspaniały jak dawniej głos.

– Witaj, Bellatrix.

Czuję na plecach zazdrosne spojrzenia śmierciożerców stojących za mną, a także... obecność kogoś przy moim lewym ramieniu.

– Witaj, Rudolfie – mówi Pan.

Odwracam się, by ujrzeć tę brudną, wychudzoną twarz. Wspomnienia, które powróciły do mnie ze zdwojoną siłą, zadają mi ból. Mam wrażenie, jakby moje ciało przeszywało zimne ostrze miecza.

Marzenia pryskają.

Bellatrix Black należy do innego świata.

Do świata przeszłości.

Czarny Pan nie widzi oddanej królowej.

Przed jego oczyma stają Bellatrix oraz Rudolf Lestange'owie.

Nie wiem, co ja zrobiłam, co musiało się stać, by oddać temu człowiekowi swoją rękę.

Nie dał mi szczęścia, jestem o tym przekonana. Obrazy wspólnych chwil są nad wyraz wyraźne. Dementorzy w Azkabanie nigdy nie zamierzali ich zatrzeć, gdyż nie dostrzegali w nich ani odrobiny radości. Nie, nigdy nie czułam się z Rudolfem szczęśliwa.

Przekraczając mury więzienia, odebrano nam wszystko, co przynieśliśmy ze sobą. Różdżki, ubrania, biżuterię...

Upewniam się. Tak, żadne obrączki na palcu.

I słusznie.

Przecież ja go nigdy nie kochałam...

Pomyłka. Ja NIKOGO nigdy nie kochałam.

O takich jak ja mówią, że są psychopatami, nie mają w sobie jakichkolwiek ludzkich uczuć.

Wygląda na to, że ja po prostu nie potrafię kochać.

Lecz... jak w takim razie nazwać to, co czułam do Lorda Voldemorta, człowieka, któremu bezgranicznie się oddałam?

~

Szach-mat. Gra skończona.

Figury schodzą z szachownicy.

Ostatni pole bitwy opuszcza czarny król.

Ani śladu królowej.

Zabrze-Warszawa-pociąg (w okolicach Dąbrowy Górniczej), lipiec 2013

_____

To opowiadanie ukazało się najpierw tutaj: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=430284960419044&id=328163430631198 w ramach "nagrody" w pewnej fanpage'owej grze. Zwycięski paring (Bellamort) miał być tematem miniaturki. I tak się stało. Wrzucam to tutaj poniekąd w ramach rekompensaty, gdyż planowałam wrzucić czwarty rozdział do końca miesiąca, miałam już napisaną połowę, ale stwierdziłam, że muszę to zacząć od nowa, gdyż bohaterowie niemalże rozwiązali zagadkę jabłka, a Crabbe i Goyle... No, nie powiem, choć do tego i tak chyba nie dojdzie. Zdradzę to może później :P

W związku z tym, iż cały tydzień jestem u babci, a tam wena mnie opuszcza, czwarty rozdział ukaże się... pff, nie wiem kiedy, ale na pewno w sierpniu ;)

Tak więc do zobaczenia!