2. Koty

Draco pewnym krokiem wszedł po schodkach na półokrągły podest i uprzejmie, pamiętając o dworskich manierach, zapukał w dębowe, niedawno odnowione drzwi.

– Proszę! – zawołał wysoki, kobiecy głos po drugiej stronie.

Blondyn nacisnął pozłacaną klamkę. Gdy tylko przekroczył próg pokoju, poczuł intensywny, słodki zapach perfum, który zamiast cieszyć zmysły, jedynie drażnił nozdrza. Draco z trudem powstrzymał się od zatkania sobie nosa palcami, chusteczką bądź czymkolwiek innym, co znajdowało się w pobliżu.

– Miau!

Puszysty kot o czarno-białej sierści z obrazu na ścianie za biurkiem zamruczał cicho. Obok niego zwierzak bardzo podobny do niego, może brat, bawił się dzwoneczkiem przywiązanym różową kokardką do szyi.

W całym pomieszczeniu podobnych obrazków było mnóstwo. Niemalże wszystkie, pomalowane na różowo, ściany pokrywały portrety małych, uroczych kociaków przystrojonych kokardkami, wstążkami, dzwonkami oraz obróżkami – jedne uwiecznione na obrazach, inne na ozdobnych talerzach różnych rozmiarów. Do wystroju wnętrza idealnie pasowały staromodne meble wykonane z ciemnego drewna w towarzystwie licznych bibelotów czy porcelanowych zastaw w witrynkach.

Dolores Umbridge, niska, krępa kobieta o twarzy ropuchy i szerokim, słodkim, lecz nie zawsze szczerym uśmiechu, ubrana w swój perłoworóżowy dziergany sweter oraz nieco ciemniejszą spódnicę, zdawała się być kolejnym elementem tego perfekcyjnie urządzonego gabinetu, zlewać się z tłem niczym kameleon.

– Dzień dobry, pani profesor – odrzekł młody Malfoy.

– Witaj, Draco – Umbridge uśmiechnęła się jeszcze szerzej niż wcześniej, o ile to możliwe. – Usiądź, proszę.

Nie było sensu odmawiać, szczególnie, że spodziewał się, iż jeszcze co najmniej kilka minut spędzi w towarzystwie nauczycielki, chociaż, jeżeli zależałoby to od niego, chętnie prowadziłby tę rozmowę w innym miejscu, z dala od różowych ścian i kolekcji unikatowych talerzyków z pulchnymi kociętami.

Chłopak przysiadł na krześle naprzeciwko Dolores popijającej herbatę z porcelanowej, bogato zdobionej filiżanki ze złotym uszkiem. Upiła mały łyk w sposób, w jaki robią to zamożne damy na eleganckich przyjęciach, po czym odłożyła ją razem ze spodeczkiem na blat. Cały czas siedząc wyprostowana, oparła z gracją przedramiona na biurku, kładąc lewą dłoń na prawej.

– Powiedz mi więc, co cię do mnie sprowadza? – zapytała z uśmiechem.

Jak miała to w zwyczaju, delikatnie przechyliła głowę na bok w oczekiwaniu na odpowiedź.

– Cóż... – westchnął Draco. – Ostatnio w Hogwarcie wydarzyło się wiele, dzięki pani obecności i determinacji w szkole wdrażane są reformy Ministerstwa...

Wiedział, że już wcześniej udało mu się zyskać przychylność Umbridge, mimo wszystko wolał być ostrożny i nie przechodzić od razu do sedna sprawy.

– Miau!

Ręcznie malowany kotek bawił się w najlepsze kłębkiem czerwonej włóczki. Wydawane przez niego radosne odgłosy rozpraszały Malfoya, przez co często robił przerwy między zdaniami, próbując się skupić na mówieniu i dobraniu odpowiednich słów.

– ...dlatego ze względu na to i hm... sytuacje, które miały miejsce całkiem niedawno, myślę, że warto byłoby rozważyć pewną koncepcję... A dokładniej zmianę w regułach, które obowiązują prefektów.

Umbridge wpatrywała się w Ślizgona, przechylając głowę to na lewo, to na prawo. Nie do końca rozumiała, o czym mówił do niej uczeń.

– Jaką zmianę?

Draco westchnął. Nadeszła pora, by przedstawić swój pomysł.

– Prefekci mają za zadanie między innymi pomagać nauczycielom w pilnowaniu porządku w Hogwarcie... w metaforycznym tego słowa znaczeniu. Niestety, kiedy dojdzie do sytuacji, kiedy to jeden z prefektów złamie szkolny regulamin, pozostali nie mogą zrobić nic, by temu zapobiec...

– Myślę, że wtedy o wszystkim dowiedzieli się profesorowie i wymierzyliby należytą karę – przerwała Umbridge.

– Przepraszam panią, ale przecież nasi nauczyciele, pochłonięci obowiązkami, nie są w stanie obserwować wszystkich zachowań uczniów. Natomiast my, prefekci – za każdym razem wypowiadał to słowo dumnie, szczycąc się przynależnością do wspomnianej grupy – niejednokrotnie dowiadujemy się o wielu problemach wcześniej, przez co możemy zareagować szybciej...

Im dłużej mówił, tym łatwiej udawało mu się układać kolejne zdania, część z nich nieraz powtarzając, formułując je jednak za każdym razem innymi słowami, wtrącając gdzieniegdzie drobne komplementy skierowane w stronę rady pedagogicznej oraz samej Umbridge, którą ta krótka przemowa najwyraźniej przekonała do racji Malfoya.

– Hm... Sądzę, że warto rozważyć takie rozwiązanie... – odparła po chwili zastanowienia.

Draco lekko się uśmiechnął – jego plan zaczynał działać. Powoli, małymi kroczkami zbliżał się do obranego wcześniej celu, w osiągnięciu którego przeszkodzić mu mogła jedynie kochająca koty nauczycielka, co uznał za bardzo mało prawdopodobne.

– Miau!

Piskliwe odgłosy wydawane przez zwierzęta z każdą chwilą coraz bardziej go irytowały. Wszechobecny róż dodatkowo potęgował uczucie zdenerwowania, dlatego skupił wzrok na biurku, którego barwa była znacznie przyjemniejsza dla oczu chłopaka.

Na mahoniowym blacie panował porządek, chociaż leżało na nim mnóstwo przedmiotów. Z małego stosiku papierów wystawał róg jednego z arkuszy pergaminu, zapisanego w całości szkarłatnymi literami. Draco próbował odczytać pierwsze słowa kilku kolejnych linijek

Nie...

Nie bę...

Nie będę...

Nie będę o...

Nie będę opo...

Domyślił się, że pewnie każda z linii zawiera ten sam tekst, lecz wcale nie pomogło mu to w odszyfrowaniu jego treści. Wkrótce potem stracił zainteresowanie kartką i zaczął oglądać inne przedmioty. Duże, czarne pióro. Prawie pusty kałamarz. Pośrodku blatu w zasadzie nie stało nic, lecz Umbridge, najwyraźniej nielubiąca pustych przestrzeni, przykryła drewno dużą, okrągłą serwetą w kwieciste wzory, położoną między filiżanką herbaty a złoconą tacą, która przykuła uwagę chłopaka.

Gdyby nie fakt, że zaledwie dziesięć minut wcześniej zjadł dwudaniowy obiad (a właściwie trzydaniowy, bo po deser też sięgnął), z chęcią zjadłby jedno z soczystych jabłek, ułożonych starannie na kształt stożka.

– Proszę, częstuj się – zachęciła go nauczycielka.

– Dziękuję pani, ale ledwo co jadłem obiad i nie jestem głodny – oznajmił z przesadną uprzejmością.

– Och, oczywiście – uśmiechnęła się, rozchylając lekko usta. – W takim razie możesz sobie wziąć jedno na później.

Ponownie obejrzał owoce. Miały intensywną, ciemnoczerwoną barwę, tak jak litery widniejące na pergaminie.

– Spokojnie, nie są zatrute – zapewniła.

Jabłko na samym szczycie stożka wyglądem znacznie różniło się od innych. Odznaczało się głównie jasnozieloną skórką, jak również mniejszymi rozmiarami. Draco, nie zastanawiając się dłużej, wziął je do ręki i schował do kieszeni szaty.

– Dziękuję bardzo – odparł.

– Ależ nie ma za co. – Rzuciła okiem na wiszący na ścianie zegar. - Myślę, że powinieneś już iść na lekcje.

– Tak... Do widzenia – dodał, przechodząc przez próg gabinetu.

– Do widzenia, Draco.

Znów znalazł się w sali obrony przed czarną magią. Jego westchnienie ulgi rozległo się w pogrążonym w ciszy pomieszczeniu. Ucieszył się, że piskliwe dźwięki wydawane przez kocięta przestały docierać do jego uszu.

Nigdy w życiu nie kupię sobie kota, pomyślał.

W drzwiach minął sporą grupę przepychających się i krzyczących drugoklasistów. Chciał wykorzystać swoje przywileje związane z rolą prefekta i odjąć kilka punktów domowi, z którego pochodzili mali uczniowie, ale spostrzegł, że tak jak on należą do Slytherinu, a niepotrzebne karanie własnej grupy nie miało dla niego najmniejszego sensu.

W końcu udało mu się przedostać na pustoszejący korytarz. Mijał kolejne klasy wchodzące do sal lekcyjnych. On sam ruszył ku schodom prowadzącym na parter, a stamtąd udał się na szkolne błonia. Z niezadowoleniem spojrzał na ciemne, burzowe chmury wiszące nad jego głową. W tym samym momencie usłyszał dobiegający z oddali grzmot, a na skórze poczuł pierwsze krople deszczu.

Kilkadziesiąt metrów dalej, w pobliżu granicy Zakazanego Lasu – ogromnego boru zamieszkanego przez mnóstwo wspaniałych, ale również niebezpiecznych stworzeń – stali wszyscy jego kompani, łącznie z czarnowłosą Pansy Parkinson, uśmiechającą się do niego zalotnie. Obok niej spostrzegł jeszcze dwie Ślizgonki: brunetkę w ogromnych okularach z grubymi oprawkami oraz jej rudowłosą przyjaciółkę, która z założonymi na piersiach ramionami wpatrywała się ze złością w kierunku chmur tak, jakby demonstrowanie gniewu było sposobem zaklinania deszczu. Ciemnoczerwone włosy, zazwyczaj puszyste i lekko podkręcone, pod wpływem wody wyprostowały się i oklapły. Jedynie zielony kwiat wpięty w nie cały czas wyglądał tak samo.

– Sou, od kiedy ty się tak fryzurą przejmujesz? – zapytała okularnica.

– Trace, o co ci chodzi? Po prostu wkurza mnie to, że mamy jeszcze tu moknąc przez godzinę, bo jakiś idiota dawno temu wpadł na to, żebyśmy lekcje opieki nad magicznymi stworzeniami mieli na zewnątrz.

– Wiem, wiem, chyba wszyscy tu mają już dość, ale tylko ty tak stoisz jak...

– Jak co? – spytała ruda.

– Jak Granger, kiedy nie dostała „wybitnego” z wypracowania – wtrąciła Pansy. Draco, który już stał przy niej, zaśmiał się głośno.

Rudowłosa nic nie odpowiedziała, tylko wywróciła oczami i prychnęła. Wiedziała, że jej rówieśnicy uwielbiają złośliwe żarty – szczególnie te, które obrażają dzieci mugoli (najczęściej właśnie Hermionę Granger), Pottera, rodzinę Weasleyów i praktycznie wszystkich pozostałych Gryfonów. Sama nie pałała sympatią do żadnej z tych osób, lecz ciągłe słuchanie zazwyczaj kiepskich dowcipów działało jej na nerwy.

– Weź, nie obrażaj się – rzucił w jej kierunku Malfoy. – Przecież nic do ciebie nie mamy...

Nastolatka odwróciła głowę w stronę blondyna i uniosła brwi.

– Doprawdy?

– Zapomniałaś, Sou? Przecież przez porównywanie do szlam niektórzy okazują sympatię – wtrąciła okularnica z wyraźną nutą ironii w głosie.

Pansy zrozumiała, że ta uwaga była skierowana do niej. Nie zdążyła jednak nic odpowiedzieć, ponieważ pierwszy odezwał się, stojący dotąd w milczeniu, Blaise:

– Skoro już mowa o szlamach... Gdzie, na Merlina, podziali się Gryfoni?

Dopiero wtedy reszta grupy zdała sobie sprawę z ich nieobecności, która od razu wydała im się podejrzana, ponieważ na lekcje opieki nad magicznymi stworzeniami, podobnie jak eliksirów, zawsze uczęszczali razem, chociaż żadnej ze stron to zbytnio nie cieszyło.

Gdyby znajdowali się w innej szkole, uczyli się z innymi osobami, mogliby pomyśleć, że rówieśnicy najzwyczajniej w świecie postanowili uciec z zajęć. Trudno jednak było sobie wyobrazić na przykład Hermionę, prefekta Gryffindoru oraz jedną z najlepszych uczennic w historii szkoły, wagarującą z kolegami. Poza tym ona i jej dwaj przyjaciele, Harry oraz Ron, od dawna przyjaźnili się z nauczycielem tego przedmiotu, a zarazem gajowym Hogwartu, Rubeusem Hagridem, z którego Ślizgoni kpili sobie równie często jak ze wspomnianej trójki przyjaciół.

Potężny, niezwykle wysoki mężczyzna ubrany w długi płaszcz z niezliczoną ilością kieszeni szedł przez błonia w kierunku zniecierpliwionych i przemoczonych do suchej nitki Ślizgonów. Kropelki wody zatrzymywały się na jego ciemnobrązowych, kręconych długich włosach i brodzie. Gdy znalazł się na tyle blisko, że uczniowie mogli go usłyszeć, zaczął mówić, wciąż idąc:

– Cholibka, co wy tu tak stoicie? Jak pada, to przecież zawsze lekcje mamy w zamku... Chodźcie lepij do środka, bo mi tu już całkiem zmoknicie.

Ślizgoni obrzucili Hagrida nienawistnym spojrzeniem, ale pomimo tego z wielką chęcią skorzystali z propozycji powrotu do bezpiecznego, ciepłego, a przede wszystkim suchego budynku.

Olbrzymi mężczyzna zaprowadził ich do niezbyt dużej klasy na parterze. Ławki zostały przesunięte pod tylną ścianę, natomiast część krzeseł ułożono w półkole mniej więcej pośrodku sali. Połowa z nich była już zajęta przez uczniów ubranych w czarne szaty z dodatkami w barwach Gryffindoru: czerwieni i złocie. Gdy zobaczyli Ślizgonów, z trudem powstrzymali się wybuchnięcia głośnym śmiechem. Oni sami nawet nie pomyśleli o wyjściu na zewnątrz, zauważywszy wcześniej ciemnoszare chmury kłębiące się nad Hogwartem. Najlepszym tego dowodem były idealnie ułożone, uczesane i połyskujące fale ciemnozłotych włosów Lavender Brown, a przede wszystkim jej makijaż, który nie został rozmyty choćby kroplą wody.

Spóźnialscy niechętnie przeszli przez próg i zajęli miejsca na pozostałych krzesłach w półkolu. Niechlubny „zaszczyt” siedzenia obok wystrojonej Gryfonki przypadł Tracey, czyli czarnowłosej okularnicy. Zaraz obok niej usiadła jej najlepsza przyjaciółka, Sophie Roper, nazywana przez nią zdrobniale Sou.

Dopiero gdy już wszyscy usadowili się na krzesłach, wypakowali podręczniki i jako tako doprowadzili swoje szaty i fryzury do porządku, ich wzrok przeniósł się na klatkę stojącą na środku sali, dokładnie w połowie odległości między lewym a prawym krańcem półkola. Była nieproporcjonalnie duża w porównaniu do zamkniętego w niej zwierzęcia. Stworzenie na pierwszy rzut oka przypominające sylwetką kota syjamskiego miało wielobarwną sierść, co z kolei przywodziło na myśl tropikalne papugi o piórach we wszystkich kolorach tęczy. Ssak wodził oczami po sali, przypatrując się po kolei każdemu z piątoklasistów. Jego tęczówki były tak intensywnie żółte, że zdawały się świecić niczym małe, okrągłe lampki. Otaczały je ciemne obwódki, a w ich środku znajdowały się czarne kropki źrenic nienaturalnie, jak dla człowieka, zmniejszonych, pomimo zachmurzonego nieba oraz zgaszonych lamp.

Lavender, która wraz ze swoją przyjaciółką Parvati rozpływała się nad rzekomą „słodyczą” kotopodobnej istoty, o mało co nie podskoczyła, gdy zwierzę nagle swoje niezwykłe oczy, przeszywając ją wzrokiem.

– Może nie jest aż taki słodki... - pisnęła.

Tracey powstrzymała się od skomentowania nie do końca uzasadnionego przerażenia Gryfonki, zamiast tego wymieniając z Sophie znaczące spojrzenia.

Czworonóg zdawał się w ogóle nie reagować na sygnały z otoczenia. Właściwie od początku lekcji tkwił nieruchomo w miejscu, jak posąg czy też raczej jakby został spetryfikowany, co pasowało jeszcze bardziej ze względu na szeroko otwarte ślepia oraz obecność sporej grupy czarodziei. Wyglądało jednak na to, że ta statyczność to rzecz typowa dla tego gatunku.

Kiedy zwierzę zaczęło się przyglądać ostatniej osobie po jej lewej stronie, zadowolony z siebie Hagrid pogłaskał je po grzbiecie i zwrócił się do uczniów:

– Pewnie chcecie wiedzieć, co to za stworzenie?

Nie wiadomo, czy to było stwierdzenie, czy też pytanie. Zarówno Gryfoni, jak i Ślizgoni wpatrywali się w nauczyciela wyczekująco, traktując jego wypowiedź raczej jako pytanie retoryczne.

– No tak, ni wiecie, to wam powim. To jest – wskazał na „tęczowego kota” – Skarabeusz, krócej Skarbek.

Dla nastolatków wyjaśnienie nie okazało się dość satysfakcjonujące. Nadal nie wiedzieli, co konkretnie stoi (a właściwie siedzi) przed nimi, a wręcz mieli jeszcze mniejsze pojęcie o tej przedziwnej istocie.

Ręka Hermiony natychmiast powędrowała w górę.

– Ale skarabeusze to przecież... - zaczęła.

– Tak ma na imię, Hermiono – Hagrid szybko rozwiał jej wątpliwości. – Skarbek, nie wim czemu, przywędrował do naszego lasu i parę dni temu znalazłem skubańca rannego w jakichś paskudnych krzaczyskach.

Lavender wydobyła z siebie krótkie, pełne współczucia „Och!”, a Hermiona oraz kilka innych osób z zaciekawieniem słuchało opowieści gajowego.

– Irysy egipskie to jedna z wielu nazw tych cudaków, ale zazwyczaj ludzie mówią na nie kamelekoty. Chyba widzicie, dlaczego.

Skarabeusz mrugnął, elegancko i powoli przymykając i rozchylając powieki. Prawie wszyscy z zadziwieniem wpatrywali się w tęczówki irysa, które zmieniły kolor na soczysty pomarańczowy.

– Chcesz pobiegać? – Hagrid zapytał z troską, znów głaszcząc go po grzbiecie. – To śmigaj.

Otworzył klatkę, po czym, gdy kamelekot już niej wyszedł, popchnął ją w stronę ściany, by nie przeszkadzała.

– Możecie teraz podziwiać, jak te stworzenia się poruszają. Prawie nie słychać ich kroków, prawda?

Kilka głów kiwnęło dla potwierdzenia.

– Kamelekoty normalnie mieszkają w afrykańskich dżunglach, dlatego potrafią świetnie się skradać i polować. Są też niesamowicie mądre, według niektórych potrafią nawet zastawiać pułapki na upatrzoną zdobycz, ale ja sam tego nie widziałem.

Skarabeusz spacerował między krzesłami, co rusz ocierając się o długie szaty uczniów.

– Według legendy, znanej od wieków wśród plemion Afryki, nawet tych, którym do dżungli daleko, irysy to potomkowie świętych kotów ze świty starożytnej egipskiej bogini. Wiele wieków temu jakaś armia z północy napadła Egipt i zniszczyła świątynie, gdzie te czarodziejskie koty mieszkały. Dzięki mocy od bogini nauczyły się zmieniać kolory i dlatego potrafiły się szybko ukryć albo po prostu no... dostosować do środowiska. Szły wzdłuż rzeki, tego no... Nilu, aż w końcu dotarły do dżungli i tak se żyją do teraz. To legenda, ale cuś z prawdy w niej jest. Skarbek!

Kamelekot w jednej chwili znieruchomiał, jednak tym razem po kilku sekundach poruszył się znowu, a mianowicie z gracją podbiegł do Hagrida, który już rzucił na podłogę przed sobą martwego dorsza.

– Czy jego oczy są teraz... brązowe? – zdziwił się czarnoskóry chłopak z Gryffindoru.

– Tak, Dean, teraz są brązowe – odparł Hagrid, akcentując słowo „teraz”. – Pewnie większość z was już skapowała, że irysy często zmieniają kolor oczu. Kiedy weszliście, Skarbek chciał się wam przyjrzeć i był zaciekawiony – wtedy ma żółte oczy. Kiedy zachciało mu się pobiegać, zrobiły się pomarańczowe, a jak widzi jedzenie, to się zmieniają na brązowe. Ale najczęściej, jak kamelekot se odpoczywa albo jest zadowolony, to możemy zobaczyć... – zerknął na Skarabeusza, który już skończył pałaszować rybę – o, proszę, zielone. Patrzcie sami.

Tym razem każdy dostrzegł zmianę koloru tęczówek... i nie tylko.

– Ojej! – pisnęła Lavender.

– Łał! – krzyknął zachwycony Dean.

– Nieźle... – Ron pokiwał głową z uznaniem.

Nawet część Ślizgonów (a raczej Ślizgonek) okazała zainteresowanie przedmiotem lekcji, co podczas zajęć z Hagridem w ich przypadku praktycznie nigdy się nie zdarzało ze względu na ich niechęć do nauczyciela, ale także z powodu pokazywanych przez niego stworzeń, które częściej budziły obrzydzenie niż zachwyt. Kamelekot jednak z pewnością zaliczał się do tej drugiej grupy.

Skarabeusz po skończonym posiłku położył się na podłodze. Większość kolorowych plam na jego ciele w niewyjaśniony sposób zniknęła, by ustąpić miejsca sierści w różnych odcieniach zieleni oraz brązu. Z daleka można by było pomylić go z małym pieńkiem porośniętym mchem.

– Kameleony przy tym wysiadają – podsumował Dean.

Irys, który od pewnego czasu bezcelowo wodził oczami, szybko zlokalizował źródło usłyszanego dźwięku i utkwił spojrzenie w czarnoskórym nastolatku, tak jak robił to na początku lekcji. Z tą różnicą, że jego tęczówki pozostały zielone.

Dean miał wrażenie, że kot uśmiechnął się do niego.

– Oto dowód na to, że legenda o egipskich kotach nie jest tylko bajeczką – podsumował Hagrid. – Ale te szczwane bestie potrafią o wiele więcej. Mówiłem wam, że Skarbka znalazłem parę dni temu. Biedaczek wpadł w krzaki, kolce miały wielkie jak... Cholibka, nie będę źle gadać przy młodzieży. Znaczy się, miały wielkie kolce. Te krzaki. I tak bidula, poraniony, leżał chyba w tych chaszczach z godzinę jak ni więcej. Prawie cały niebieski się zrobił, ledwo co go w nocy ujrzałem. Ale jak już go zobaczyłem, no to musiałem go wziąć do sibie, opatrzyć, pomóc... Wtedy jeszcze się nie skapowałem, że to irysek, myślałem ja, że to jakiś ryś. Powyciągałem mu potem te wszystkie kolce, ciernie i liście. Jak już doszliśmy do chaty, to go położyłem, poszedłem po bandaże, a tu – nic! Parę zacięć zostało, ale żadnej krwi. Po jakiś dzisięciu minutach Skarbek był jak nowy.

Malfoy i jego kumple już po dwóch pierwszych zdaniach zaczęli demonstracyjnie ziewać, ale tym, którzy zainteresowali się zwierzęciem, niewiele to przeszkadzało.

– Chciałem, żeby wracał do lasu, ale ten się uparł, że zostanie ze mną, to go przygarnąłem. Pewnie skumał, że będę go karmił czy cuś. Koty to raczej samotniki, ale kamelekoty czasami potrzebują towarzystwa, najlepiej jednego albo dwóch swoich, ale z człowiekiem też się skumają.

Skarabeusz powoli się podniósł, po czym spokojnym krokiem ruszył w stronę Sophie, której włosy już zdążyły wyschnąć i ku jej zadowoleniu nawet bez czesania ułożyły się dokładnie tak, jak przed niefortunnym pobytem na błoniach.

Ruda bacznie obserwowała zmierzające w jej kierunku stworzenie. Uważała, że jego zachowanie jest co najmniej nienaturalne.

Mrugnął.

Nieistniejąca lampka rozświetliła tęczówki kota na niebiesko. Okrągłe źrenice zmniejszyły się tak, że aż trudno było je dostrzec.

Znów mrugnął.

Oczy znów stały się zielone. Skarbek jeszcze chwilę błąkał się po sali, by zaraz potem ponownie się położyć.

Hagrid mówił coś na temat pożywienia kamelekotów, ktoś po cichu odliczał czas do końca lekcji, reszta słuchała lub szeptem wymieniała spostrzeżenia, a Pansy opowiadała Draconowi zapewne mało zabawny żart obrażający kogoś, kto znajdował się w tej samej sali.

Nikt oprócz Sophie nie zobaczył jarzących się na niebiesko kocich oczu.

~

Pokój wspólny dla większości uczniów Hogwartu był miejscem, gdzie mogli porozmawiać z przyjaciółmi, zagrać w szachy czarodziejów (różniące się od mugolskich głównie tym, że figury same się poruszały) lub inne popularne gry, świętować zwycięskie mecze quidditcha (niektórzy świętowali również przegrane) czy też, gdy natężenie dźwięków na to pozwalało, odrobić prace domowe. Zdarzało się również, że wykorzystywano salon do prowadzenia interesów albo szukania potencjalnych partnerów (zwłaszcza na Bal Bożonarodzeniowy).

Każdy z czterech domów uczniowskich miał swój własny pokój wspólny, do którego wejść mógł tylko ten, który znał hasło. Dormitoria oraz salon Gryffindoru znajdowały się w jednej z wież. Inną zamieszkiwali Krukoni, czyli członkowie domu Roweny Ravenclaw. Aby dostać się do ich części zamku, nie należało znać hasła – trzeba było jednak odpowiedzieć prawidłowo na zagadkę. Uczniowie Huffllepuffu, zwani Puchonami, zamieszkiwali piwnicę niedaleko szkolnej kuchni. Pokój wspólny Slytherinu również znajdował się pod powierzchnią, lecz po drugiej stronie zamku, nieopodal sali eliksirów oraz gabinetu Severusa Snape'a, opiekuna tego domu.

W lochach nawet podczas największych upałów panował przyjemny chłód, co Ślizgoni zawsze sobie cenili. Zimą natomiast ich salon oraz dormitoria ogrzewały kamienne, zdobione płaskorzeźbami kominki. Zaczarowano je tak, by płonący tam ogień zabarwiał się na zielono.

Na pierwszy rzut oka wnętrze przypominało opuszczone od lat, nieodwiedzane przez nikogo rezydencje, a nie miejsce, gdzie młodzi ludzie spędzali większość wolnego czasu. Surowe, kamienne ściany, na nich zawieszonych ledwie kilka obrazów i tablica zapełniona starymi ogłoszeniami oraz rozporządzeniami Dolores Umbridge, zwisające smętnie z sufitu srebrne żyrandole utrzymujące setki małych świeczek, przy schodach prowadzących do sypialni umocowane wiecznie płonące pochodnie i gobelin przedstawiający ważne sceny z życia Salazara Slytherina wcale nie tworzyły przyjaznej atmosfery. Odrobiny bardziej przytulnego klimatu próbowały nadać sofy z ciemnym obiciem w towarzystwie mnóstwa poduszek z haftowanymi poszewkami oraz gruby, perski dywan wyszywany złotymi i srebrnymi nitkami, tworzącymi na szmaragdowym materiale skomplikowane roślinne wzory. Chociaż wszystkie pomieszczenia należące do Domu Węża znajdowały się pod powierzchnią ziemi, to w salonie umieszczono kilka wąskich okien, które sprawiały, iż wnętrze wyglądało na bardziej przestronne. Niektórym kojarzyły się one z ogromnym akwarium, gdyż za nimi znajdowała się... woda, a dokładniej leżące obok zamku jezioro. Co jakiś czas Ślizgoni mogli dostrzec różne przepływające nieopodal stworzenia.

– Dendroaspis polylepis.

Na dźwięk hasła przejście do Pokoju otworzyło się. Przeszła przez nie grupa piątoklasistów spragniona odpoczynku po kolejnym dniu nauki. Młody Malfoy zmierzał w kierunku sofy, którą zawsze zajmował wraz ze swoją paczką, lecz spostrzegł, że już siedziała tam dwójka roześmianych pierwszoroczniaków.

– Zmiatać stąd! – warknął. – To miejsce już jest zajęte.

Mali chłopcy starali się nie przejmować nastolatkiem.

– Ale my tu byliśmy pierwsi! – oburzył się jeden z nich.

Draco wskazał placem na przypiętą do szaty srebrno-zieloną odznakę z wielką literą „P”.

– Jestem prefektem.

Te dwa słowa podziałały na nich lepiej niż zaklęcie. Ze spuszczonymi głowami zeszli z kanapy, grzecznie ustępując miejsca starszym uczniom. O tej porze w Pokoju Wspólnym znajdowali się prawie wszyscy Ślizgoni, więc trudno było o znalezienie innego miejsca, dlatego jedenastoletni chłopcy udali się po schodach do swojego dormitorium. Na sofie natomiast rozsiadł się Malfoy oraz rozanielona Pansy. Kilkanaście minut wcześniej humor jej nie dopisywał, ponieważ szczerze nienawidziła lekcji opieki nad magicznymi stworzeniami prowadzonych przez Rubeusa Hagrida, lecz myśl o kolejnym popołudniu spędzonym w towarzystwie obiektu swoich westchnień od razu wprawiła ją w bardzo dobry nastrój. Nie znaczy to jednak, że udało jej się zapomnieć o wszystkich zmartwieniach.

Pomimo usilnych starań, wielokrotnie wysyłanych wyraźnych sygnałów i licznych wizyt u przeróżnych stylistów, Draco traktował przeuroczą, choć przeciętnej urody, brunetkę co najwyżej jak godną zaufania osobę, dobrą koleżankę. Wśród uczniów krążyły plotki, iż ci dwoje już dużo wcześniej zostali parą, lecz w rzeczywistości chłopak ani razu tego nie potwierdził. Co więcej, przez ostatnie dwa lata spotykał się z kilkoma innymi dziewczynami, co oczywiście bardzo denerwowało zazdrosną, zauroczoną Pansy.

Zezłościła się jeszcze bardziej, gdy siedzący w fotelu po ich prawej stronie Blaise poruszył temat rudowłosej Sophie:

– Draco, skoro już mamy tak sobie po przyjacielsku porozmawiać... Powiesz mi, co cię łączy z naszą panną Roper?

– Łączy? – Wyglądał na zakłopotanego i nieco zaskoczonego pytaniem. – Nie, nic mnie nie z nią nie łączy... Blaise, ty masz jakąś obsesję, wszędzie widzisz romanse. Jak tak dalej będzie, to zeswatasz Snape'a z McGonagall.

Minerwa McGonagall również uczyła w Hogwarcie, ale poza tym była opiekunką Gryffindoru. Podobnie jak uczniowie obu domów, tak samo ich opiekunowie nie pałali do siebie sympatią.

Pansy zachichotała uroczo, starając się – jak zwykle – przypodobać Draconowi. Crabbe i Goyle, widząc to, również się zaśmiali, choć nie do końca zrozumieli żart.

– Nie mam obsesji, ja po prostu wiem, co tu się święci... – Zabini uśmiechnął się tajemniczo. – Zresztą przyznasz, że jest całkiem ładna.

Pansy zacisnęła pięści. Czuła, że Blaise specjalnie mówi o innych dziewczynach w jej obecności, jakby chciał udowodnić, że Draconowi z pewnością podoba się już ktoś inny.

– Jak ktoś lubi rude kopie Granger, to Roper jest wręcz ideałem – burknęła.

– A co ona niby ma wspólnego z tą szlamą? – spytał z lekkim oburzeniem Zabini, kładąc nacisk na ostatnie słowo.

Pansy założyła ręce na piersiach i zrobiła minę obrażonej księżniczki, czekając na reakcję blondyna, który zazwyczaj podzielał jej opinie. Ale nie zawsze.

– Hej, czemu się obrażasz? – Draco objął ją ramieniem po przyjacielsku. – Fakt, Sophie bywa trochę... dziwna, ale przecież to jedna z naszych, a przede wszystkim jest prawdziwą czarownicą, a nie jakąś szlamą, która sądzi, że po przeczytaniu całej biblioteki nagle nauczy się czarować.

Brunetka nie poczuła się pocieszona. Chociaż dla niej również pochodzenie było dość istotną kwestią i sama gardziła szlamami, czyli dziećmi z niemagicznych rodzin, to wcale nie sądziła, że każdy czarodziej czystej krwi jest osobą inteligentną, sympatyczną, utalentowaną czy w jakimkolwiek innym stopniu wartą uwagi.Wystarczyło spojrzeć na Crabbe'a i Goyle'a, którzy właśnie pałaszowali zdeformowane babeczki, schowane wcześniej podczas obiadu do kieszeni.

– To nie wyjaśnia, dlaczego od dziś nagle zacząłeś być dla niej taki miły – powiedziała Pansy z wyrzutem.

– Od dzisiaj? – Draco starał się wyglądać na zdziwionego. – Przecież zawsze się lubiliśmy, zresztą ty też nigdy nic do niej nie miałaś...

– Czy ty próbujesz mi wmówić, że to ja się źle zachowałam? – oburzyła się.

Blondyn przeczuwał, że jeśli wkrótce nie uda mu się rozładować napięcia i uspokoić dziewczyny, ta może rozpocząć awanturę, a na to nie miał najmniejszej ochoty. Pansy co prawda bardzo rzadko się na niego złościła, ale za to kilka dni wcześniej pokłóciła się z jakąś trzecioklasistką, która zapomniała oddać jej kałamarza z zielonym atramentem. Wtedy Draco, podobnie jak wszyscy Ślizgoni, musiał przez bite pół godziny wysłuchiwać jej wrzasków i był pewny, że już nigdy więcej nie chce przeżywać ponownie podobnej sytuacji.

– Nie, skąd, nie zrobiłaś nic złego. Po prostu... Będzie lepiej, również dla ciebie, żeby Sophie się na nas nie obrażała.

– Niby czemu?

– Hm... A z czyich notatek będziesz się uczyła na suma z historii magii?

Z wyrazu twarzy Pansy można była wywnioskować, że ten argument ją przekonał i uwierzyła w to, że młody Malfoy chce utrzymać dobre kontakty z rudowłosą po to, żeby później skorzystać z jej pomocy. Co więcej, dbał nie tylko o interes swój, ale także i Pansy. Pod koniec roku piątoklasiści mieli zdawać egzaminy ze wszystkich przedmiotów. Ich oficjalna nazwa to Standardowe Umiejętności Magiczne, lecz zarówno uczniowie, jak i niektórzy nauczyciele nazywają je sumami. Podobnie jak w mugolskich szkołach, wyniki testów decydują o dalszej karierze edukacyjnej i zawodowej.

Historia magii natomiast należała do przedmiotów, które od zawsze przysparzały uczniom problemów. Mało kto potrafił przetrwać w pełnym skupieniu długie i śmiertelnie nudne wykłady profesora Binnsa, nie mówiąc już o zapamiętaniu choćby najistotniejszych faktów dotyczących wojen olbrzymów czy goblinów. W każdej klasie jednak znajdował się ktoś, kto przynajmniej od czasu do czasu zapisał w ciągu lekcji kilka linijek tekstu związanego z tematem wykładu. Pansy, tak jak większość, po prostu przed sprawdzianem przepisywała od kogoś notatki (w jej przypadku zazwyczaj do Sophie), a godzinę lub dwie spędzane w sali historycznej przeznaczała na krótką drzemkę.

Z tego względu w myślach przyznała rację Draconowi. Nie warto było zniechęcać do siebie ludzi, którzy mogą okazać się przydatni, chociażby do zdania egzaminu na poziomie, który nie przyniósłby wstydu jej i rodzinie.

– Dobra, może faktycznie nie zasłużyła sobie na to, żeby porównywać ją do szlam... – przyznała po chwili milczenia. – Ale i tak nie zamierzam udawać, że ją uwielbiam.

– Nikt od ciebie tego nie oczekuje, Pansy.

Uśmiechnął się do niej, a ona po chwili odpowiedziała tym samym. Cieszyła się z tego, że mogła znów bezkarnie wpatrywać się w błękitne oczy chłopaka, jednak on szybko stracił zainteresowanie brunetką, gdy do ich stolika przysiadł się kapitan drużyny quidditcha, by omówić z Malfoyem nową strategię gry.

Po ponad dwudziestu minutach chłopak zostawił grupkę piątoklasistów, co Parkinson przyjęła z ulgą, bo słuchanie dyskusji na temat „czy Crabbe powinien grać na lewym, czy na prawym skrzydle” zaczynało ją męczyć, zwłaszcza, że spora część określeń używanych przez chłopców była dla niej całkowicie niezrozumiała. Kiedy jednak Ślizgoni powrócili do rozmowy o sprawach nieco jej bliższych, przypomniała sobie o nienapisanym wypracowaniu, które miała oddać na wieczornej lekcji astronomii.

– Spokojnie zdążysz to zrobić po kolacji – stwierdził Blaise. – Masz przecież samopiszące pióro.

– Rzecz w tym, że Sinistra powiedziała, że przyjmuje tylko prace napisane własnoręcznie – oznajmiła z niezadowoleniem. – Niestety, potrafi to sprawdzić.

– Ech, cały Hogwart – westchnął Draco. – Zamiast robić coś pożytecznego, to nauczyciele zajmują się sprawdzaniem, jakim piórem ktoś napisał wypracowanie.

Crabbe i Goyle ochoczo przytaknęli.

– Miejmy nadzieję, że Umbridge wkrótce się tym zajmie – dodał Zabini.

– Zajmie się – zapewniła Pansy. – Draco, o której jest trening?

– O wpół do szóstej – odpowiedział blondyn.

– Dobra, to widzimy się na boisku.

Ślizgonka przychodziła na prawie wszystkie treningi domowej drużyny, lecz sama ledwo potrafiła utrzymać się na miotle. Tak naprawdę w ogóle nie interesowała się sportem, choć lubiła obserwować rozgrywki quidditcha w Hogwarcie, kiedy to miała okazję kibicować Malfoyowi lub naśmiewać się z porażek Gryfonów, w szczególności ich nowego obrońcy, Rona Weasleya.

Parkinson niechętnie pożegnała się z kolegami, założyła na ramię torbę i skierowała się w stronę wyjścia z Pokoju Wspólnego. Musiała po drodze przegonić gromadę pierwszaków, skutecznie zagradzających drogę. W końcu ustąpiły jej miejsca, gdy ta zaczęła iść, pokazując młodym Ślizgonom swoją odznakę niczym mugolscy policjanci. Tym samym bez większych przeszkód opuściła salon Slytherinu, by udać się do biblioteki, gdzie w ciszy zamierzała napisać esej o przyczynach nietypowego kształtu księżyców Marsa.

Tymczasem pozostali nadal siedzieli na swoich miejscach, głośno śmiejąc się z jakiegoś dowcipu opowiedzianego przez Dracona, gdy nagle Blaise zapytał poważniejszym tonem:

– A tak na serio, to co o niej myślisz?

– O kim?

Czarnoskóry spojrzał na blondyna z politowaniem.

– Jak to „o kim”? O Roper, rzecz jasna.

– Zabini, chyba już się domyśliłeś, że bardzo chętnie bym się z nią umówił...

Uśmiechnął się lekko na wyobrażenie randki z rudowłosą.

– Jasne, że się domyśliłem. Na eliksirach – oznajmił czarnoskóry. – Ale... Chwila, czy ty nie wspominałeś czasem, że zacząłeś się spotykać z jakąś blondynką?

– Wspominałem – odparł Draco.

– To powiedz mi, kto to taki.

– Ta wysoka z czwartej klasy – odwrócił głowę w stronę stołu zajmowanego przez grupkę czternastolatek.

– Od kiedy interesują cię młodsze, co? – zdziwił się Blaise.

– Tak jakoś wyszło – blondyn wzruszył ramionami. - Dzisiaj po kolacji mamy pierwszą randkę.

– To ci mogę pozazdrościć – kiwnął głową z aprobatą. - Słyszałem, że świetnie tańczy. A całuje jeszcze lepiej.

– Słyszałeś? – upewnił się Draco.

– Raczej widziałem.

– Widziałeś?

– Dobra... Byłem z nią w zeszłym roku w Hogsmeade – odparł Zabini, unosząc dłonie w geście kapitulacji.

Malfoy był nieco zdziwiony tym, co usłyszał. Chociaż Blaise zazwyczaj starał się, by o jego nowych związkach nie dowiadywała się od razu cała szkoła, to najbliższym kolegom, a zwłaszcza Draconowi, często z przyjemnością opowiadał o swoich przygodach z przedstawicielkami płci przeciwnej.

– Dlaczego nie wiedziałem o tym, że z nią byłeś? – zapytał po chwili blondyn.

– Głupia historia – westchnął. – Wściekła się na mnie tego samego dnia, kiedy w Miodowym Królestwie kupiłem jej truskawkowego lizaka.

– A co w tym niby złego?

– Jest uczulona na truskawki. Poważnie. Ponoć tym jednym lizakiem mogłem ją zabić.

– Serio? – Malfoy zaśmiał się głośno. Dla niego opowieść przyjaciela brzmiała jak świetny dowcip.

– Serio – potwierdził czarnoskóry. – Dlatego pamiętaj: żadnych truskawek.

– Jasne – przytaknął.

Spojrzał na tarczę wiszącego na ścianie zegara. Z ułożenia czarnych wskazówek o wyszukanym, skomplikowanym kształcie odczytał, że do kolacji zostały jeszcze prawie trzy godziny, a on nie wiedział, jak ten czas mógłby wykorzystać, zwłaszcza, że w pewnym momencie rozmowa z Zabinim oraz wiecznie potakującymi Crabbem i Goylem zaczynała być nużąca. Po zakończeniu tematu czwartoklasistki powrócili do krytykowania nauczycieli Hogwartu oraz sposobu wykonywania przez nich swoich obowiązków., jednak opierało się to głównie na powtarzaniu kilku kluczowych stwierdzeń, za każdym razem formułowanych w inny sposób, przeplatanych jakimiś mało znaczącymi przerywnikami, dopełnieniami czy przytakiwaniami „goryli”.

Gdyby na zewnątrz panowała przyjemniejsza pogoda, Draco chętnie wyciągnąłby swoją czarodziejską miotłę i wyszedłby polatać wokół szkolnego boiska. Niekoniecznie po to, by ćwiczyć jakieś nowe manewry, które mogłyby się przydać podczas zbliżającego się meczu, bo tym i tak miał się zająć na późniejszym treningu, ale by po prostu zrelaksować się, a przy tym nie umrzeć z nudów, do czego wkrótce mogło dojść w salonie Slytherinu. Nie wierzył (nie mógł tego sprawdzić, patrząc w okno, ponieważ tam widać było jedynie wnętrze jeziora i pływającego w nim długiego węgorza) jednak w to, żeby po deszczu, który zaskoczył go i resztę Ślizgonów na błoniach, nagle nie pozostało żadnego śladu, a latanie wśród milionów spadających kropel z całą pewnością nie zalicza się do przyjemnych doświadczeń, o czym dobrze wiedział, gdyż nieraz jego drużyna musiała rozgrywać mecze quidditcha w znacznie gorszych warunkach. Porzucił więc na razie zamiar wyjścia z zamku i z chęcią przystał na propozycję Blaise'a, który właśnie szukał drugiej osoby potrzebnej do wzięcia udziału w partii czarodziejskich szachów. Co prawda Malfoy nie radził sobie zbyt dobrze w tej grze, ale z pewnością był lepszy od nadal siedzących w fotelach obok niego Crabbe'a i Goyle'a.

Ku zadowoleniu blondyna, Pansy zobaczył dopiero podczas treningu, kiedy drużyna ćwiczyła zwód ochrzczony nazwiskiem jakiegoś zasłużonego gracza reprezentacji czeskiej, o którym Draco nigdy wcześniej nie słyszał.

Co więcej, na trybunach siedziała również Sophie Roper wraz ze swoją przyjaciółką z roku, Tracey Davis. Rudowłosa, w przeciwieństwie do większości dziewcząt, przychodziła na mecze dlatego, że interesowała się tym sportem, a nie tylko po to, by popatrzeć na przystojnych graczy. Brunetka właściwie też nie zwracała większej uwagi na urodę latających na miotłach czarodziejów, jednak nie była tak wielką fanką quidditcha jak Sophie i na trybunach zjawiała się głównie w celu dotrzymania jej towarzystwa.

Oprócz tego w tym samym sektorze siedziało kilka innych osób, w tym grupka czwartoklasistek. Od razu dostrzegł machającą do niego właścicielkę długich blond włosów. Ujrzał również Pansy obdarzającą ją groźnym spojrzeniem.

Lepiej dla niej, jeśli nie dowie się o tym, co zdarzy się wieczorem... pomyślał Draco, widząc zazdrość w oczach Parkinson.

_______

Wreszcie udało mi się to napisać... Co nie oznacza, że jestem w pełni zadowolona. Co prawda wydarzenia miały mniej więcej takim torem się toczyć (choć większość tego, co tu piszę to zbieranina tego, co tylko przyjdzie mi do głowy), ale forma... jakoś do mnie nie przemawia. W sumie staram się nie nadużywać niekanonicznych postaci czy przedmiotów i nie chciałam na początku pisać o tych kolorowych kotach, tylko wytrzasnąć skądś "Fantastyczne zwierzęta (...)" i wybrać sobie ciekawe zwierzątko, lecz z drugiej strony, kiedy wyobraziłam sobie Skarabeusza i jego hipnotizing eyes... Mmmm, cudo <3 Co więcej, Skarbek trochę mi pomoże w przyszłości w rozwijaniu wątku Sophie :). Zresztą, sami zobaczycie, co dla niej zaplanowałam.

PS Zbieram pomysły na imię dla blondynki z czwartej klasy, bo jakoś nie mogę się na nic konkretnego zdecydować, a chciałabym, żeby nazywała się dość oryginalnie, jak na czystokrwistą czarownicę przystało.